Kara! Tuta celebrado - amaso da homoj, la "knaboj en koloraj pantalonetoj kaj ĉemizoj"; sinjoro en nigra pantaloneto, "melono" (pilko) de li tenata. Tiel ja komenciĝas piedpilka matĉo. Kaj la avoĉjo tion ĉi vidis unuafoje! Fajfo kaj - ekpluvegis!!! Ĉu ne miraklo? Celebrinte tion ĉi oni povas elvoki pluvon!

Mi komprenis perfekte. Pli ol pluvo mirakla, estas por mi miraklo ke centjarulo finfine moviĝis el propra vilaĝo ;-)

En malriĉa lando, en malriĉa vilaĝo, ankoraŭ antaŭ kvindek jaroj - ĉiuj plej gravaj aferoj estis fareblaj surloke. Homoj simple ne bezonis iri al la urbo, ne havis tempon, ne havis monon por transporto, eĉ emon ne havis. Pro tio - ne nur en Rumanio kiun la rakonteto koncernas - homoj la tutan vivon pasigis en sia naskiĝloko. Tie naskiĝis, kreskis, geedziĝis, mortis. Oni jam delonge konstatis, ke en tiaj malgrandaj socioj ĉiuj estas reciproke parencaj, eĉ ciuj estas iomgrade similaj al la aliaj - eksteraĵe. Eĉ mi tion ĉi rimarkis ĉe - prefere - maljunaj homoj. Homoj ne konantaj la aliajn, sed frapige similaj. Kaj foje, dum interparolo kun ili - evidentiĝas, ke ili devenas el sama urbeto aŭ vilaĝo!
Ja imagu - plejparte estas tiel, ke plej proksima urbeto distancas 20-40 kilometrojn for. Por piediro - ĝi estas "distanco unutaga". Se oni ekstartis antaŭ la sunleviĝo - oni povis atingi urbon, aranĝi ĉion bezonan kaj - reveni. Sed eble se estis distanco 40-kilometra - tio jam ne eblis en unu tago.
Mi scias pri vilaĝo, kie preskaŭ tuta loĝantaro estis evangelia kaj la preĝejo estis - katolika. Ili do sabate posttagmeze komencadis iri al evangelia preĝejo lokita en urbo fora 35 kilometrojn. Ili tien estis alvenantaj antaŭ sunleviĝo, ripozis-dormis ie sur la placo antaŭ preĝejo (eble ankoraŭ urbo havis murojn, do oni ne estis enlasataj nokte enen kaj devis dormi ekstere). Post la diservo - ili iris hejmen. Denove 35 kilometrojn! Ne ekzistis tiam fervojo per kiu la vojaĝo daŭrus unu horon...

Sama afero estas. Eĉ nun.