ابري نيست
بادي نيست

مي نشينم لب حوض
گردش ماهي ها، روشني، من، گل، آب
پاكي خوشه ی زيست

مادرم ريحان مي چيند
نان و ريحان و پنير
آسماني بي ابر
اطلسي هايي تر

رستگاري نزديك
لاي گل هاي حياط

نور در كاسه ی مس
چه نوازش ها مي ريزد !

نردبان از سر ديوار بلند
صبح را روي زمين مي آرد

پشت لبخندي پنهان هر چيز.
روزني دارد ديوار زمان
كه از آن
چهره ی من پيداست

چيزهايي هست، كه نمي دانم
مي دانم، سبزه اي را بكنم خواهم مرد

مي روم بالا تا اوج
من پر از بال و پرم

راه مي بينم در ظلمت
من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت

پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سايه ی برگي در آب
چه درونم تنهاست

سهراب سپهری