La grilo siaflanke kantis, dancis kaj okulumis al la belaj knabinoj kiuj dancis dum li ekzercis sian belan voĉon. La grilo havis plej belan tempon, aliflanke la formiko laboregis ĝis ŝvite.

La somero pasis por la grilo kiel fablo de La fontaine kaj por la formiko kiel deviga infero kiun ĝi devis trapasi.

Malvarmis ek jam en decembro kaj la grilo konstatis ke en sia domo troviĝis eĉ ne peceton da greno. Diable, li diris, jen mizero, sed ho jes, amikino formiko certe dividas kun mi siajn riĉaĵojn por bela kanto de mi.

Do li iris al dometo de formiko kaj petis ion por manĝi.

Kun plej acida vizaĝo la formiko rifuzis doni iom de la giganta amaso da manĝo kiu estas en sia domo.

Mi kantas por vi, mi dancas plej belan dancon por vi, diras la grilo. Sed la formiko estis brutala kaj malĝentile kaj rifuzis doni al la grilo iun grenon plej malgrandan.

"Sed - diris la grilo - jen la vivo estas; unu ŝvite laboras por havi manĝon kaj alia kantas kaj dancas por ke homoj sentu sin feliĉaj."

"Nek viaj kantoj, nek viaj dancoj ravas min" grumblis la formiko, kiu jam ridigiĝis "Tiuj, kiuj ne laboras ankaŭ ne havas rajton al manĝo!"

"Mi esperas kara formiko ke vi neniam bedaŭras vian malafablecon, vian mankon al solidareco"!

Kaj dum la grilo parolis tiujn vortojn la grimacanta formiko plankenfalis, mortinta por ĉiam pro koratako.

La grilo donis belan funebran feston honore al la diligenta formiko kaj la tutan vintron, li kaj aliaj artistoj formanĝis la manĝon kiun la formiko rikoltis per peza laboro.

Konkludo: Ne iĝu zelota laboristo, sed pripensi; ke estas tempo por laboro kaj tempo por danci. Kiam vivo estas nur laboro oni mortas pro koratako kaj sento de mallibereco. Do pli bone estas vivi gaja kaj se estas vintro sen manĝo, eble la sorto al vi favoras kaj vi tamen travivas ĝin.

Kun mil pardonoj al Jean de La Fontaine (8 juli 1621 - 13 april 1695) Kiu donis al mi bonan ideon por amuziĝi