Sepultu min

Sepultu min,

kiam la tempo

por mi batos la horon,

sur peco de la tero

kiun la sun' orkoloras.

Sepultu min,

laŭeble vesperiĝe

kiam la tero obskuriĝas

kaj supre la ĉielo brilegas

pro lumo kaj pro koloroj.

Sepultu min,

sen dolorploro,

pripensu min feliĉa

meze de tuta ĉi lum'

Sepultu min,

redonu mian korpon al la tero,

ĝi eble iam naskos iun floron

aŭ nur iun herbaĉon.

Por preni mian animon

se ĝi sentos sin tro laca,

etendu la brakojn kompate

Sinjoro.

Sepultu min

dirante por mi unu Gloron.

Al ĉiuj vi mi lasas por memoro

mian amsenton,

ĝin aŭskultu, ĝin kaptu,

alportatan de vento.

********************************************************************************************************************(

Versio originala en vicenza dialekto

Sepeime,

quando el tenpo

baterà la me ora,

su un toco de tera

col sole par sora.

Sepeime,

se podì, verso sera

quando se fa scura la tera

l cielo xe tuto un splendore

de luce e colore.

Sepeime,

sensa dolore

e penseme felice

in mezo a chea luce.

Sepeime,

rideghe el me corpo alla tera

che forse farà nassere un fiore,

o forse un' ortiga.

Par ciapar la me anema

se 'ndar su fa fadiga,

slonga pietoso i to brassi,

Signore.

Sepeime

disendome un Gloria.

A voialtri xe lasso in memoria

tuto el me ben,

sentilo, ciapelo,

nel vento che vien.

Skribita en dialekto de Vicenza far Elena Liotto kaj esperantigita de Helena Tylipska