Plata kiel la tablo,
sur kiu ĝi metitas.
Nenio moviĝas sube
nek ŝanĝas lokon.
Super ĝi – mia homa spiro
ne kreas aer-vorticon
kaj tutan ĝian spacon
lasas en la paco.

Giaj ebenaĵoj estas ĉiam verdaj,
montetoj kaj montĉenoj ĉiam flave-brunaj,
maroj kaj oceanoj amike lazuraj
ĉe bordoj rifoplenaj.

Ĉi tie ĉio estas eta, alirebla, tuja.
Ungorande mi povas surpremi vulkanojn,
sen dikaj gantoj karesi la polusojn,
per unusola rigardo
mi povas brakumi ĉiun dezerton
kune kun jen ĉeesta rivero.

La arbaroj signitaj per kelkaj arbetoj,
inter kiuj ne eblas perdiĝi.

Oriente kaj okcidente,
super kaj sub la ekvatoro –
dissemiĝas silento.
Kaj en ĉiu nigra semo
vivas la homoj.
Komunaj tomboj kaj tujaj ruinoj
ne apartenas al ĉi bildo.

La landlimoj estas apenaŭ videblaj,
kvazaŭ ili timus – esti aŭ ne esti.

Mi ŝatas mapojn ĉar ili mensogas,
ĉar ne lasas aliron al molesta vero.
Ĉar grandanime kaj bonhumure
ili por mi malfaldas surtable mondon
el ne ĉi mondo.

Esperantigis Helena
-------------------------------------------

Originala pola versio

MAPA

Płaska jak stół
na którym jest położona.
Nic się pod nią nie rusza
i ujścia sobie nie szuka.
Nad nią – mój ludzki oddech
nie tworzy wirów powietrza
i całą jej powierzchnię
zostawia w spokoju.

Jej niziny, doliny zawsze są zielone,
wyżyny, góry żółte i brązowe,
a morza, oceany to przyjazny błękit
przy rozdzieranych brzegach.

Wszystko tu małe, dostępne i bliskie.
Mogę końcem paznokcia przyciskać wulkany,
bieguny głaskać bez grubych rękawic,
mogę jednym spojrzeniem
ogarnąć każdą pustynię
razem z obecną tuż obok rzeką.

Puszcze są oznaczone kilkoma drzewkami,
między którymi trudno by zabłądzić.

Na wschodzie i zachodzie,
nad i pod równikiem –
cisza jak makiem zasiał,
a w każdym czarnym ziarnku
żyją sobie ludzie.
Groby masowe i nagłe ruiny
To nie na tym obrazku.

Granice krajów są ledwie widoczne,
jakby wahały się – czy być czy nie być.

Lubię mapy, bo kłamią.
Bo nie dają dostępu napastliwej prawdzie.
Bo wielkodusznie z poczciwym humorem
rozpościerają mi na stole świat
nie z tego świata.