Soneto da separação – Vinícius de Morais

De repente do riso fez-se o pranto
Silencioso e branco como a bruma
E das bocas unidas fez-se a espuma
E das mãos espalmadas fez-se o espanto.

De repente da calma fez-se o vento
Que dos olhos desfez a última chama
E da paixão fez-se o pressentimento
E do momento imóvel fez o drama.

De repente, não mais que de repente
Fez-se de triste o que se fez amante
E de sozinho o que se fez contente

Fez-se do amigo próximo o distante
Fez-se da vida uma aventura errante
De repente, não mais que de repente.

Soneto de la apartiĝo – Vinícius de Morais – versio de Vitor Mendes

Soneto de la malkuniĝo – Vinícius de Morais.

Versio de Vitor Mendes

Eksubite, de l’ rid’ekestis ploro,

Plor’ silenta kaj blanka, nebuleca.

La kuniĝo de buŝoj jen ŝaumeca,

De manplata kuniĝo jen timkoro...

Eksubite de l’ kvieto, jen la vento

Malfarinta de l’ lasta okulflamo,

Kaj de l’ pasio, jen la antaŭsento,

kaj de l’ senmova horo, jen la dramo.

Eksubite, ne pli ol eksubite

La antaŭe amanto jen malĝoja,

Kaj solas kiu vivis ĝoje-sprite

La amiko proksima jen forvoje,

Kaj la vivo perdiĝas senprofite.

Eksubite, ne pli ol eksubite.