Zeeuws meisje was gewoon de zangeres van de Blue band.
De presentator van de avondspits zou later onze Goeroe worden en draaide muziek als "No milk today" en "Hotel California"..
De reistijd Amsterdam - Rotterdam kon in die tijd nog op één dag en soms kon je ook zelfs in één middag heen en weer van Amsterdam naar Maastricht.

Problemen bestonden voor ons niet.
Maar als er wel problemen waren dan losten wij die in no time op.
Volgens ons kon het leven nooit zo moeilijk zijn als onze schooljuffrouw vertelde.
Het was tenslotte niet onze schuld dat ze nog steeds geen vriendje had.

Wat ons in die tijd bezig hield waren van die wereld vragen als;
Ik loop door de Adriaan van Ostadelaan en vraag mij af;
Wat heeft die Adriaan gedaan..?
Dat hij zomaar met zijn naam op een bordje komt te staan.
In de Adriaan van Ostadelaan.

Ja en natuurlijk hadden wij overal wel een antwoord op.
Maar het leven was voor ons nog vrij simpel.
Onze ouders waren gewone mensen.
Papa reed in een Opel Kadett.

Kijk; Als wij in onze tijd naar de huisarts gingen omdat wij ziek waren dan hadden wij nog zo'n ouderwetse huisarts die zorgde dat wij heel snel weer beter werden.
Onze huisarts was zo'n degelijke man die in zo'n hele ouderwetse Citroën reed.
Ja inderdaad zo'n eentje met hydropneumatische vering en meedraaiende koplampen.

En wat het leven helemaal makkelijk maakte was dat zijn assistente die medicijnen dan 's-avonds bij ons thuis kwam bezorgen.
Makkelijker kon het leven in die tijd niet worden.
Maar alleen maar nog leuker.

En wat ook vaak gebeurde............;
Als onze postbode een weekje vrij had dan bezorgde die huisarts-assistente, die trouwens ook dus de wijkzuster was, de medicijnen gewoon overdag.
En dan bezorgde ze in haar bezorgronde ook meteen de post.
Dat was in die tijd geen economisch delict maar gewoon heel efficiënte manier van werken..

Wat onze lagere schooltijd uniek maakte was dat de wijkzuster als ze dan meteen de post ook bezorgde daar ook gewoon voor betaald kreeg.
Het klinkt heel luguber, zeker in deze huidige tijd, maar vroeger mocht je nog gewoon geld verdienen.
Dat lijkt tegenwoordig meer een economisch delict.

Kijk; wat eigenlijk echt een economisch delict is;
Betaalde vakmensen werkeloos maken en dan hun werk laten doen door vrijwilligers.
Op zich lijkt daar niets verkeerd aan maar vakmensen weten gewoon waar ze mee bezig zijn en dat heb je met vrijwilligers dus niet.
Vrijwilligers zijn gewoon geen professionals.

Ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken dat een wijkzuster mijn auto repareert.
Of, en dat is een heel raar voorbeeld...............
Dat een automonteur mijn hartkleppen vervangt.
Wat wel vaak gebeurt is dat iemand met dyslexie de post rondbrengt.

Ik krijg bijvoorbeeld met regelmaat rekeningen die helemaal niet voor mij bestemd zijn.
Gelukkig staat mijn naam daar ook niet boven dus ik haal dan zeker opgelucht adem.
Waar al die brieven met informatie over mijn medisch dossier bezorgd worden weet ik natuurlijk niet.

Maar wat ik zeg, in mijn lagere schooltijd gebeurde dat soort dingen niet.
Als de wijkzuster een pakketje kwam bezorgen en je was een keer niet thuis dan wist zo'n juffrouw altijd precies waar jouw familie woonde en gaf ze jouw post of pakketje daar gewoon af.
Of, en dat was nog makkelijker, dat ze jouw post gewoon de volgende dag aan de postbode mee gaf.

Op de plaats van mijn oude lagere school staat nu een bejaardencomplex.
Of daar nu al mijn oude klasgenoten in onder gebracht zijn weet ik eigenlijk niet.
De postbezorging is sinds de wijkzuster met pensioen gegaan is één grote chaos.
Onze schooljuffrouw is later getrouwd met een kapelaan uit Maastricht.