Multaj araboj kaj judoj en tiu ĉi parto de la mondo vere sentas la foreston de la bonaj malnovaj tempoj antaŭ la komenciĝo de la mezorienta pacprocezo – antaŭ Jaser Arafat kaj OLP (la Organizaĵo por Liberigo de Palestino) estis alvenigitaj al Cisjordanio kaj la Gaza-strio post la subskribo de la Oslo-interkonsento.

Estas tempo ekkrii ke tiu pacprocezo ne estis nenio ol katastrofo por ambaŭ popoloj.

Ĉu iu iam rimarkis ke pli judoj kaj araboj mortis post la subskribo de la Oslo-interkonsento ol dum la periodo inter 1967 kaj 1993?

Tiu pacprocezo, korekte nomita de kelkaj kiel “militprocezo”, fiaskis: venis tempo provi ion alian.

Realan pacon inter palestinanoj kaj judoj ne povas esti atingita, almenaŭ ne en la antaŭvidata estonteco. La fendego inter la du flankoj daŭras esti tiel granda ol iam kaj la du flankoj entute ne fidas al unu la alia.

Anstataŭ ol paroli pri solvo de la konflikto, ni devus ekpraktiki konflikttraktadon, kun bonvolaj agoj de ambaŭ partoj.

Israelo, ezemple, povus malstriktigi la sekureclimigojn, ĉesigi la ekspansion de la kolonioj en Cisjordanio kaj helpi plibonigi la vivkondiĉojn de la palestinanoj.

La palestinanoj, siaparte, povus ĉesigi ĉiujn formojn de perforto kaj instigado kontraŭ Israelo kaj enfokusigi konstrui taŭgajn registarajn instituciojn kaj fortikan infrastrukturon por la estonta palestina ŝtato.

Konflikttraktado signifas teni la konflikton je malalta flamo kun la espero ke tio havus moderigan efikon al kaj judoj kaj palestinanoj.

En la bonaj malnovaj tempoj antaŭ la komenciĝo de la pacprocezo en la Mezoriento, kiu ajn loĝanta en Cisjordanio kaj la Gaza-strio povis vekiĝi en la mateno, enaŭtiĝi kaj veturi al kiu ajn loko ene de Israelo.

Oni ne estis aŭdintaj pri sinmortigaj aŭ aŭtaj bombadoj.

Eĉ ne unu raketo aŭ misilo estis pafita el Cisjordanio aŭ la Gaza-strio en Israelon.

Proksimume 200 000 palestinanoj kutimis labori ĉiutage en Israelo.

Ne troviĝis iu sekureca barilo aŭ muro en Cisjordanio.

Ne troviĝis armitaj militistaroj kiel la Al-Aksa brigadoj de martiroj de Fatah kaj bataliono Al-Kuds de islama ĝihado ĉirkaŭvagantaj sur la stratoj de la palestinaj komunumoj.

Palestinaj vilaĝanoj havis liberan akiron al siaj teroj kaj bienoj en Cisjordanio kaj la Gaza-strio.

Miloj da palestinaj komercistoj de Cisjordanio kaj la Gaza-strio kutimis konverĝi en Tel-Aviv kaj aliaj israelaj urboj preskaŭ ĉiun tagon por komerci. Miloj da palestinaj familioj estis vidataj ĝui sian restadon en israelaj plaĝoj, publikaj parkoj kaj restoracioj.

Ne troviĝis konstantaj israelaj armeaj kontrolejoj inter Cisjordanio kaj la Gaza-strio de unu flanko kaj Israelo de la alia flanko. Kontrolejoj estis starigitaj nur kiam sekureco konsideris tion necesa.

Troviĝis unu registaro kaj unu policistaro en Cisjordanio kaj la Gaza-strio kaj la palestinanoj sciis kun kiuj ili havis aferon kaj havis klaran adreson. La palestinanoj ne devis zorgi pri dekoj da sekurecaj taĉmentoj kiuj estis kreitaj de OLP post la subskribo de la Oslo-interkonsento.

Miloj da israelaj judoj amasiĝis en palestinaj urboj kaj vilaĝoj, precipe dum semajnfinoj, por aĉeti relative malmultekostajn legomojn kaj fruktojn kaj ĝui surloke preparitan kebabon kaj kikerkaĉon (humuson). Israelaj judoj kutimis ripari siajn aŭtojn en Cisjordanio kaj la Gaza-strio. Ili kutimis viziti siajn dentistojn en Qalqilya, Bet-Leĥem kaj Jenin.

La palestinanoj ne bezonis iun specialan permeson por eniri Israelon.

Jerusalemo estis malfermita por ĉiuj palestinanoj kaj OLP eĉ havis multajn oficejojn en la urbo.

Palestinanoj eblis translokiĝi en Israelon kaj eĉ ricevi israelan civitanecon se ili geedziĝis kun israela civitano.

Ni atingis punkton kie multaj judoj kaj araboj diras, iom sarkasme, ke ili sentas la foreston de la bonaj malnovaj tagoj antaŭ la paco.

Tradukita el la angla: The Good Old Days Before Peace

Tiu ĉi afiŝo estas publikigita en tri lokoj samtempe: miajpripensadoj.wordpress.com, Esperanto.com kaj Ipernity. Listo de ĉiuj artikoloj.