Laŭ raporto en la (anglalingva) tagĵurnalo bangladeŝa, The Daily Star, la indiĝenaj lingvoj khumi (cnk), khijang (csh), kaj pankho (pkh) ĉiu havas malpli ol 2 mil da parolantoj; kaj alarme malgrandiĝas la nombro de parolantoj de kuruk (kru), koĉ (kdq), patra (?), kaj haĝong (haj).

(Post ĉiu lingvonmo aperas la trilitera kodo kiun uzas la datumbazo Ethnologue. Tiu datumbazo ne mencias la lingvonomon "patra". Pri la lingvo kaj la indiĝena komunumo, mi trovis mallongajn informojn en la Bengala Vikio kaj la retejo de la organizaĵo ECDO. Efektive, tiu lasta organizaĵo listigas 35 etnajn grupojn nur en la regiono Sylhet!)

La lingvo kuruk estas la nura lingvo el tiu listo kiu aperas ankaŭ en la Unesko-Atlaso de endanĝerigitaj lingvoj en Bangladeŝo. La Atlaso listigas la jenajn lingvojn: bawm (bgr), biŝnuprija manipuri kreolo (bpy), kokborok (trp), kurux (kru), kaj sak (ckh).

La artikolo en The Daily Star priskribas la kutimajn problemojn tutmondajn de la edukado de indiĝenaj popoloj – negepatralingva edukado, kaj registaraj politikoj kiuj daŭre ilin marĝenigas. Kaj same kiel en aliaj mondpartoj troviĝas ankaŭ en Bangladeŝo multaj (sed nesufiĉaj) intervenoj de neregistaraj organizaĵoj kaj lokaj kaj internaciaj. La granda organizaĵo neregistara BRAC en sia (anglalingva) raporto identigas tri gravajn defiojn de la eduksektoro: pligrandigi inkluzivecon, plibonigi kvaliton, kaj ĝisdatigi la studprogramon.

Kadre de sia projekto BRAC efektive funkciigas 2.250 lernejojn por indiĝenaj infanoj. Jen referaĵo (anglalingva) pri la t.n. "BRAC-modelo".

Kiel diris alia BRAC-esploristo, la defio kaj respondeco doni al indiĝenaj infanoj bonkvalitan edukadon iĝas des pli granda pro la historia ligo de Bangladeŝo al la Internacia Tago de denaska lingvo!