Loading
Tadeo Trolo
Pigro estas la humo de la spirito
Jaŭde, la 5-an.
Ricevis la komision verki babiladon „Pri la pigro“. Aĉetis kuŝseĝon. En ĝi pensinte en malstreĉita situo pri la temo. Dum tio endorminte.
Vendrede, la 6-an.
Antaŭtagmeze en la kuŝseĝo studinte la pigron kaj laciĝinte dum tio. Longa tagmeza dormo. Posttagmeze veninte al la konvinko, ke insisto pri pigremo (itale: dolce far niente) estas la natura stato de la vivestaĵoj. Neniu besto laboras libervole. Pro tiu ekkono kontente frutempe fininte la laboron.
Sabate, la 7-an.
Skribinte tiujn notojn en la taglibron. De tio lacigite, tial intermetinte liberan posttagmezon.
Dimanĉe, la 8-an.
Dimanĉo sanktigita. La tutan tagon ripozinte. La proponon de Barbara fari molestajn movojn en formo de promeno, indignite rifuzinte, ĉar mi laboras pri pigro. Frutempe enliten. Sonĝis pri orelseĝoj, pri paradizlando por pigruloj kaj pri ursofeloj.
Lunde, la 9-an.
Eldorminte. Antaŭtagmeze tute kaputa de tiom da dormado, malkapabla labori. Posttagmeze havinte ideon: inerto ne estas pigro. Inerto estas natura eco. Pigro estas mondokoncepto. La pigrulo vivas en harmonio kun la ekzistanta ordo kaj ne sentas sin trudita ŝanĝi tion. Konkludo: Pigraj homoj estas ŝtatpolitike precipe valoraj, ĉar ili emas nek al reformoj nek al ribeloj nek al revolucioj.
Marde, la 10-an.
Malbone dorminte, ĉar la tagojn antaŭe dorminte tro ofte. Denove en la kuŝseĝo. Barbara opiniis, ke mia pigremo stinkas ĝis la ĉielo. Mi klarigis al ŝi: Inerto estas abomeninda, sed pigro estas mirinda. La pigrulo estas laŭ naturo diligenta, sed ĝi venkas la diligentecon, ĉar li aŭ ŝi kreas per tio nur maltrankvilon kaj ĝenas la kontentecon. Ekzemple: Formikoj estas diligentaj kaj malsimpatiaj. Marmotoj pigraj kaj simpatiaj. Demando al Barbara: Kiu estigis pli da malfeliĉo en la mondo, ĉu la pigruloj aŭ la diligentuloj? Ĉu pigruloj povas inciti militojn?
Merkrede, la 11-an.
De la spirita laboro de la antaŭtago lacigite. Elvokinte la Tagon de l‛ pigro kaj proklaminte famila festtago. Farinte spiritajn malstreĉiĝekzercojn, kiuj estas tre streĉaj.
Jaŭde, la 12-an.
Leginte kalendaran diron: „La ŝvito estas la ploro de la laboro.“ Ĉar ne estas virece verŝi larmojn, mi decidis neniam ekŝviti. Ekkono: pigremo estas la humo de la spirito. Edifaj pensoj prosperas nur en korpa stato de trankvilo. En la kuŝseĝo pensinte pri tio, ĉu Barbara kuiras sian delektindan gulaŝon. Penso estis trafa. Manĝis tro da gulaŝo. Ĉar plena stomako ne volonte studas (ekkono de la malnovaj romianoj) posttagmeze ne plu pripensinte ion.
Vendrede, la 13-an.
Kun ektimo konstatinte, ke la aktuala 13-a estas vendredo. Tial decidinte fari nenion por ne alvoki malfeliĉon. Bone dorminte. Ekkono: Oni devas akcepti la pigremon sen multe da konsciencriproĉoj. La konscienco estas la motoro, kiu pelas onin al agado, kaj kiu prenas de la pigremo la kontentecon. Pripensinte la Hamlet-citaĵon: „Estas io putra* en la ŝtato Danujo“. Kial? Ĉu mi estas dano?
La eldonejo telefone demandis min, ĉu la babilado pri la pigro ankoraŭ ne estas preta. Mia respondo: Se mi tiel rapide laborus, mi ne indus trakti la temon fakkonscie.
Sabate, la 14-an.
Barbara timas pri mia sanstato, ĉar tiom da dormo estas nenatura. Mi forigis la timon per la sekva ekkono: Manaĝeroj estas diligentaj, dioj ne estas diligentaj. Manaĝeroj tre mortemas, sed dioj ne povas morti. Barbara konstatas trankviligite, ke laŭ tio mi transvivos eĉ diojn.
Ĉar multe tro pigre, por verki la babiladon pri la pigro, mi decidis presigi tiujn taglibrajn foliojn. Pripensinte: Kiu transprenos la molestan iradon al la leterpoŝtkesto? Mi prisvatis Barbara-on.
Post longa tagmeza dormo mi planis pro la streĉoj de la lastaj dek tagoj foje tute ripozi dum la sekva semajno.
tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser kun Frank Vohla dum klubvespero
lingve kontrolis Vladimir Türk
Gloso:
En la germana „faul“ estas kaj „pigra“ kaj „putra“
Faulheit ist der Humus des Geistes
Donnerstag, den 5.
Auftrag bekommen, Plauderei „Über die Faulheit“ zu schreiben. Liegestuhl gekauft. Darin in entspannter Lage über das Thema nachgedacht. Dabei eingeschlafen.
Freitag, den 6.
Vormittags im Liegestuhl Faulheit studiert und dabei müde geworden. Langer Mittagsschlaf. Nachmittags zu der Überzeugung gekommen, daß Beharren in Faulheit (italienisch: dolce far niente) natürlicher Zustand der Kreatur. Kein Tier arbeitet freiwillig. Mit
dieser Erkenntnis zufrieden früh Feierabend gemacht.
Samstag, den 7.
Diese Notizen ins Tagebuch eingetragen. Davon erschöpft, deshalb freien Nachmittag eingelegt.
Sonntag, den 8.
Sonntag geheiligt. Ganzen Tag ausgeruht. Barbaras Vorschlag, lästige Bewegungen in Form eines Spaziergangs zu machen, entrüstet abgelehnt, weil ich an Faulheit arbeite. Früh zu Bett. Von Ohrensesseln, Schlaraffenland und Bärenhäuten geträumt.
Montag, den 9.
Ausgeschlafen. Vormittags ganz kaputt vom vielen Schlaf, arbeitsunfähig. Nachmittags Einfall gehabt: Trägheit ist nicht gleich Faulheit. Trägheit ist eine Veranlagung, Faulheit eine Weltanschauung. Der Faule lebt in Harmonie mit dem Bestehenden und verspürt keinen Drang, es zu ändern. Folgerung: Faule Menschen sind staatspolitisch besonders wertvoll, weil sie weder zu Reformen noch gar zu Rebellion und Revolution neigen.
Dienstag, den 10.
Schlecht geschlafen, weil die Tage vorher zuviel geschlafen. Wieder im Liegestuhl. Barbara meint, meine Faulheit stinke zum Himmel. Ihr erklärt: Trägheit ist verabscheuenswert, Faulheit bewundernswürdig. Der Faule ist von Natur fleißig, überwindet aber den Fleiß, weil er damit nur Unruhe schafft und das Behagen stört. Beispiel: Ameisen sind fleißig und unsympathisch, Murmeltiere faul und sympathisch. Frage an Barbara: Wer hat mehr Unglück über die Welt gebracht, die Faulen oder die Fleißigen? Können Faule Kriege vom Zaun brechen?
Mittwoch, den 11.
Von geistiger Arbeit des Vortags erschöpft. Tag der Faulheit ausgerufen und zum Familienfeiertag erklärt. Geistige Entspannungsübungen, die sehr anstrengen.
Donnerstag, den 12.
Kalenderspruch gelesen: „Der Schweiß ist die Träne der Arbeit.“ Da es unmännlich ist, Tränen zu vergießen, beschlossen, niemals in Schweiß zu geraten. Erkenntnis: Faulheit ist der Humus des Geistes. Erhabene Gedanken gedeihen nur in körperlichem Ruhezustand. Im Liegestuhl darüber nachgedacht, ob Barbara wohl ihr deliziöses Gulasch koche. Gedanke war zutreffend. Zuviel Gulasch gegessen. Da ein voller Bauch nicht gern studiert (Erkenntnis der alten Römer), nachmittags nicht mehr nachgedacht.
Freitag, den 13.
Mit Schrecken festgestellt, daß heute der 13. auf einen Freitag fällt. Daher beschlossen, nichts zu tun, um Unglück nicht zu berufen. Gut geschlafen. Erkenntnis: Man muß sich ohne schlechtes Gewissen zur Faulheit bekennen. Das Gewissen ist der Motor, der zur Tätigkeit treibt und der Faulheit das Behagen nimmt. Über das Hamlet-Zitat nachgedacht: „Es ist etwas faul im Staate Dänemark.“ Wieso? Bin ich ein Däne?
Verlag ruft an, ob Plauderei über die Faulheit noch nicht fertig. Geantwortet: Wenn ich so schnell arbeitete, wäre ich nicht würdig, das Thema fachkundig zu behandeln.
Samstag, den 14.
Barbara macht sich Gedanken über meinen Gesundheitszustand, weil so viel Schlaf unnatürlich sei. Bedenken mit folgenden Erkenntnissen zerstreut: Manager sind fleißig, Götter sind nicht fleißig. Manager sehr sterblich, Götter dagegen unsterblich. Barbara
stellt beruhigt fest, demnach würde ich Götter überleben.
Da viel zu faul, um Plauderei über Faulheit jemals zu schreiben, beschlossen, diese Tagebuchblätter drucken zu lassen. Überlegt: Wer nimmt mir den lästigen Gang zum Briefkasten ab? Barbara beschwatzt.
Nach langem Mittagsschlaf Plan gefaßt, auf die Anstrengungen der letzten zehn Tage hin nächste Woche einmal gründlich auszuspannen.
https://cezartradukoj.blogspot.com/
0 comments