Loading
Erik Kästner
Veturigo sen konata celo
Spertoj ekestas, se oni faras ilin. Ĉu oni fariĝas saĝa per sperto, kiel asertas popoldiro, tio estas alia afero. Por tio, ke milionoj da homoj ĉiutage kolektas spertojn, ekzistas, mezurate je nia popoldiro, du miliardoj da saĝaj homoj tro malmultaj, kaj tio devus pripensigi nin.
Subsekcio de la spertoj, kiujn oni faras sen lerni ion el tio, estas la deziroj, kiuj plenumiĝas. Al kiu kiom ajn pedanta homo ankoraŭ ne ĉeokaze plenumiĝis deziro! Ĉu tiu homo tial ĉesigis la deziradon? Ne. Kaj, se tiu deziranto rajtas permesi al si eĉ tri dezirojn, ĉar temas pri fabelfiguro, – ĉu tiu fabelfiguro fariĝas tiukaze de deziro al deziro pli saĝa? Ne.
Oni konas esceptojn. En fabeloj kaj en la vivo. Por ekzemplo sinjorino Groŝe. Cetere ne el fabelo, sed el Vajksvilaĝo, jen rava lagovilaĝeto ĉe Dresdeno. Sinjorino Groŝe lernis efektive el (tamen tre missukcesa) plenumiĝo de deziro, kaj tion ni ne forgesu pro ŝi. La afero okazis antaŭ ĉirkaŭ dudek jaroj, kaj tial restas neklarigeble, ĉu ankoraŭ nun ekzistas tiaj instrueblaj kunhomoj. Mi havas amikojn, kiuj pridubas tion.
En Dresdeno ekzistis, iam pli frue, certagrade publika institucio, kiu nomiĝis „Veturigo sen konata celo“, kiu estis tre ŝatata speciale de la etburĝaj dommastrinoj. Oni renkontiĝis merkrede kaj sabate post la matenmanĝo je la Stübel-placo, kie atendis kelkaj malplenaj omnibusoj. Oni pagis kelkajn germanajn markojn kaj akiris per tio la rajton partopreni je ekskurso, kies celo estis „nekonata“. Je finloko ĝislaste sekrete tenata de la veturigistoj, je iu el la multnombraj kamparaj „juveloj“ de la ĉirkaŭaĵo, oni ofertis kafojn kaj kukojn. Kaj vespere la inoj, kiuj estis plej agrable amuzataj kaj lacigitaj, revenis de la iluzie enscenigita aventureto al siaj familioj, kiuj atendis la vespermanĝon kaj la vojaĝraporton.
Tiel okazis je iu bela merkredo matene, ke sinjorino Groŝe, cetere la gastejestro de rava ĝardenrestoracio, diris al sia edzo: „Dum la tuta jaro mi ne elvenas de la domo. Oni permesas al si neniun amuzon. Ĉu mi edziniĝis pro tio? Ne, kara mia! Sciu tion! Hodiaŭ mi partoprenos ‚vojaĝon sen konata celo‛!“
„Konsentite!“ respondis la edzo. „Amuzu vin plezure!“
Ŝi uzis la antaŭurban trajnon al Dresdeno, eniris ĉe la Stacidomo de Novurbo la tramlinion 6 kaj grimpis, atinginte la Ĉambreto-placon, en iun el la atendantaj omnibusoj. La veturigo en aventuron ĝustatempe okazis kaj por ĉiuj normale surprize. Nur ne por sinjorino Groŝe. Ŝia surprizo estis de alia speco.
Ĉu vi jam divenas la finon? Jes, ĉu? Precize tiel okazis! La zorgeme prisilentita vojaĝcelo estas je tiu merkredo ĝuste la kampara gastejo, kies gastejestro estas sinjorino Groŝe mem, kaj kiun ŝi forlasis matene kun la firma intenco fine travivi ion tute novan!
„Bone, ke vi venas!“ vokis ŝia edzo, kiu striige tranĉis kazeokukojn kaj kukojn kovritajn per bakitaj pecetoj el sukero, graso kaj faruno. „Rapide surmetu freŝan antaŭtukon kaj helpu al mi ĉe la surtabligado!“
Ŝi surmetis freŝan antaŭtukon kaj plenigis la pleton per kafoservico kaj membakitaj kukoj. Kiam ŝi eklevis la pleton por porti ĝin en la ĝardenon, kie ŝiaj vojaĝkunuloj sidis sub la suno, ŝi diris, kaj tio pruvas ŝian supermezuran kapablon lerni el spertoj: „La sekvan fojon mi restos tuj ĉi tie!“
tradukis Dorothea kaj Hans-Georg Kaiser
lingve kontrolis Vladimir Türk
Glosoj
Ĉambreto-placo = Stübel-placo
Vajksvilaĝo = germane: Weixdorf
Veturigo sen konata celo = Eine Fahrt ins Blaue, laŭvorte = Veturigo bluen
Stacidomo de Novurbo = Neustädter Bahnhof
Erich Kästner
Fahrt ins Blaue
Erfahrungen sind dazu da, daß man sie macht. Ob man dadurch, wie der Volksmund behauptet, klug wird, steht auf einem anderen Blatt. Dafür, daß Millionen Menschen Tag für Tag Erfahrungen sammeln, gibt es, an unserem Sprichworte gemessen, zwei Milliarden kluge Leute zu wenig, und das sollte zu denken geben.
Eine Unterabteilung der Erfahrungen, die man macht, ohne daraus zu lernen, sind die Wünsche, die in Erfüllung gehen. Wem wäre, so mäkelig in eigener Sache er auch sein mag, nicht schon das eine oder andre Mal ein Wunsch in Erfüllung gegangen! Gab er deshalb die Wünscherei auf? Nein. Und wenn er sich, falls er eine Märchenfigur ist, sogar drei Wünsche gestatten darf, – wird er von Wunsch zu Wunsch klüger? Nein.
Man kennt Ausnahmen. Im Märchen und im Leben. Frau Grosche zum Beispiel. Übrigens nicht aus einem Märchen, sondern aus Weixdorf, einem reizenden Seeflecken bei Dresden. Frau Grosche lernte tatsächlich aus der (allerdings recht verqueren) Erfüllung eines Wunsches, und das wollen wir ihr nicht vergessen. Die Geschichte passierte vor rund zwanzig Jahren, und somit bleibt ungeklärt, ob es derartig belehrbare Mitmenschen auch heute noch gibt. Ich habe Freunde, die es bezweifeln.
In Dresden existierte also, früher einmal, eine halbamtliche Einrichtung, die sich „Fahrten ins Blaue“ nannte und, besonders bei den kleinbürgerlichen Hausfrauen, sehr beliebt war. Man fand sich, mittwochs und samstags nach dem Mittagessen, am Stübelplatz ein, wo mehrere leere Omnibusse warteten, zahlte ein paar Mark und erwarb sich damit das Anrecht an einem Ausfluge teilzunehmen. dessen Ziel „unbekannt“ war. An einem von den Schaffnern bis zuletzt geheimgehaltenen Endpunkte, irgendeinem der zahlreichen ländlichen Juwelen der Umgebung, wurden Kaffee und Kuchen geboten. Und abends trafen die Frauen, von dem kleinen vorgespiegelten Abenteuer aufs angenehmste unterhalten und ermüdet, wieder bei ihren aufs Abendbrot und den Reisebericht wartenden Familien ein.
So geschah es eines schönen mittwochs früh, daß Frau Grosche, übrigens die Wirtin eines hübschen Gartenrestaurants, zu ihrem Manne sagte: „Das ganze Jahr komme ich nicht aus dem Haus. Man gönnt sich nichts. Habe ich deshalb geheiratet? Nein, mein Lieber! Weißt du was? Ich werde heute eine ‚Fahrt ins Blaue‛ mitmachen!“
„Meinetwegen!“ antwortete der Gatte. „Amüsier dich gut!“
Sie benutzte den Vorortzug nach Dresden, stieg am Neustädter Bahnhof in die Straßenbahnlinie 6 und erklomm, am Stübelplatz angelangt, einen der wartenden Omnibusse. Die Fahrt ins Abenteuer begann pünktlich und nahm für alle den normal überraschenden Verlauf. Nur nicht für Frau Grosche. Ihre Überraschung war anderer Natur.
Haben Sie es schon erraten? Ja? Genau so kam es! Das sorgfältig verschwiegene Reiseziel war an diesem Mittwoch ausgerechnet der ländliche Gasthof, dessen Wirtin Frau Grosche war und den sie am Morgen mit der festen Absicht verlassen hatte, endlich etwas Funkenagelneues zu erleben!
„Gut, daß du kommst!“, rief ihr Mann, der den Quark-und Streuselkuchen eifrig in Streifen schnitt. „Binde dir schnell ‛ne frische Schürze um, und hilf mir beim Servieren!“ Sie band sich eine frische Schürze um und belud ein Tablett mit Kaffeegeschirr und selbst gebackenem Kuchen. Als sie es anhob, um es in den Garten zu tragen, wo ihre Reisegefährten in der Sonne saßen, sagte sie, und dies spricht für ihre überdurchschnittliche Fähigkeit aus Erfahrunge zu lernen: „Das nächste Mal bleib ich gleich hier!“
https://cezartradukoj.blogspot.com/
0 comments