Ik ben van de week op gesprek geweest om te praten over mijn re-integratie.
Dat is iets wat al heel lang op mijn verlanglijstje staat.
Maar door alle drukte, rond het overlijden van mijn moeder, de verkoop van haar woning, en mijn eigen verhuizing naar het mooie Drenthe, is het daar eigenlijk nooit van gekomen.
Toen ik net uit het ziekenhuis was, en nog moest revalideren, ben ik in de tussentijd wel door allerlei trajecten gehaald, en langs de befaamde duizend en één loketten gestuurd. Maar in die tijd was ik nog veel te ziek.
Ik moet ook eerlijk toegeven, dat ik mij weinig meer kan herinneren, van al die 1001 Loketten, waar ik toen langs gestuurd ben.
Bovendien drong het bij die superblondines, achter die loketten, ook niet helemaal door dat ik na het overleven van een CVA, en een Hartstilstand, helemaal geen vrachtwagens en bussen meer mag rijden.
Sommigen dachten dat een CVA zo'n apparaat is, waar je geiten mee melkt.
Beroepsmatig als chauffeur werken mag ik om medische redenen helemaal niet meer. Maar goed: Ik heb in die tijd heel vaak horen zeggen:
Die 1001 superblondines - van de hulpverleningsfabriek - zijn voornamelijk met zichzelf bezig.
Aan die tijd heb ik vier ordnermappen vol papier overgehouden.

Maar ondertussen is het jaartal 2022, en is de wetenschap ook al weer een stukje verder.
Je kunt ook kijken naar wat mensen nog wél kunnen.
Dat roepen ik, en velen van mijn lotgenoten al jaren.
Maar naar ons werd eigenlijk niet geluisterd.
Er word veel over, in plaats van mét mensen gepraat.
Daar lijkt nu, inderdaad tot mijn grote verbazing, een kentering in plaats te vinden.
Ik heb voor het eerst "mijn verhaal" kunnen doen.

En ik moet ook toegeven, dat dit het eerste gesprek geweest is, waar ik met een goed gevoel vandaan kwam.
Over het verdere verloop van "re-integratie van een supertrucker" weet ik nog niet zo veel.
Maar dat er eindelijk, na zoveel jaar, ook eens iemand naar mij luisterde, dat vind ik al een hele vooruitgang.