Fred heeft de halve wereld gezien. In de jaren tachtig had ik al een vrachtwagenrijbewijs. In die tijd reed ik al door Duitsland en Frankrijk. Zo is destijds eigenlijk mijn carriëre als supertrucker begonnen. In de jaren negentig heb ik zelfs nog touringcars gereden. Dat was een geweldige tijd. Meer kan ik er niet van zeggen. Omdat in elke computer staat, dat ik mijn hele leven internationaal vrachtwagenchauffeur geweest ben, heb ik supertrucker achter mijn naam gezet. Dat ik veel meer gedaan heb, dan alleen maar vrachtwagens rijden, kun je aan een computer niet uitleggen. Ondertusen ben ik al bijna met pensioen. Zo snel gaat de tijd. Als je gewoon gaat doen waar je goed in bent, maak je hele leuke dingen mee. . Gerechten waar ik vroeger heerlijk van zat te genieten, in truckstops en wegrestaurants, die maak ik nu zelf, in mijn eigen keuken. Het dagmenu is elke dag anders. Maar hausgemachte gerechten kunnen ook heel lekker zijn. Wie had dat ooit gedacht, toen ik van school kwam. Iedereen heeft wel verborgen talenten. Daar kom je vanzelf achter, als je ouder wordt, zei mijn moeder altijd. Mijn moeder heeft gelijk gehad. Het is alleen heel jammer, dat ik dat niet meer aan haar kan vertellen.

Ondertussen begin ik mij aardig thuis te voelen, in mijn nieuwe woonomgeving.
In het begin was het vreselijk wennen. Ik mis het gemak van lopend naar de supermarkt kunnen. Of het gemak van een winkelcentrum. Dat is hier helemaal niet. Voor winkels, zoals een Jumbo, een Action, of bijvoorbeeld een warenhuis, moet je hier naar Meppel. Of naar Steenwijk. Daar is wel een winkelcentrum.
De plaats Steenwijk, is erg aan het verbouwen. Op het industrieterrein, bij het Eesermeer, laat ik mijn hond wel eens lekker te water. Mijn Berner Senner hond Bonnie, inmiddels bijna tien jaar oud, is helemaal gek op zwemmen. Dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht, van een Berner Sennen hond.

De meeste dingen, die ik op mijn bucketlist had staan, heb ik ondertussen wel af kunnen strepen.
Nu ik bijna zestig jaar oud ben, kijk ik wel met een glimlach terug op mijn leven.
Die ziekenhuisopname, in juli 2009 stond er trouwens niet op.
Toen ik eind jaartal 2010 uit revalidatie kwam, werd mij nog wel gevraagd, of nog één keertje truck met oplegger rijden, ook op mijn bucketlist staat.
Ja dat klopt, dat staat er nog steeds op...., Net als één keertje met zo'n geleidebus rijden.
Maar sinds het CBR heeft ondekt dat ik een CVA overleefd heb, mag ik geen groot rijbewijs meer hebben.
Ik mag dus ook geen vrachtwagens en bussen meer rijden.
Nu ik bijna zestig ben, kan ik daar wel mee leven.
Ik ben al dichter bij de pensioengerechtigde leeftijd, dan ik ooit had durven dromen.
Als je weet dat ik destijds, in het ziekenhuis klinisch dood geweest ben, is dat op zich al een hele prestatie.

Op jonge leeftijd, kwam ik vaak in ziekenhuizen. Daar zag ik mensen van tachtig, op hun sterfbed. Als een verpleegster dan vroeg: Heeft u nog bijzondere wensen, of zijn er dingen die u nog graag had willen doen, dan hadden sommige mensen nog een hele waslijst. Daar ben ik toen zo van geschrokken, dat ik meteen ben begonnen met een bucketlist.

Eén van de eerste dingen, die ik ben gaan doen, toen ik van school kwam, was in het buitenland werken.
Als je op jonge leeftijd, de kans krijgt om in het buitenland te gaan werken, is dat behalve goed voor je ontwikkeling, ook goed voor je levenservaring. Je ontwikkeld bijvoorbeeld een grote vorm van zelfstandigheid. Beslissingen die je neemt kunnen heel belangrijk zijn voor je toekomst. Zonder te overdrijven, durf ik wel te stellen, dat je hele carriëre afhangt, van de beslissingen die je op jonge leeftijd neemt... Of leert te nemen.

Internationaal vrachtwagens rijden, was ook zoiets wat ik toch een keer gedaan wilde hebben.
Wat mij opviel was de grote collegialiteit, onder vrachtwagenchauffeurs.
Vrachtwagenchauffeurs helpen en ondersteunen elkaar altijd.
Dat is iets wat je natuurlijk in andere beroepsgroepen ook wel zult meemaken, maar daar heb ik dan weer geen ervaring mee.
Internationale vrachtwagenchauffeurs, dat waren in mijn tijd nog echt collega's van elkaar.
Dat is een geweldige tijd geweest, waar ik met veel tevredenheid op terugkijk.
Ik had op mijn twintigste jaar al een vrachtwagenrijbewijs.
Dat is inmiddels al bijna veertig jaar geleden.
Dus bijna een halve eeuw.

In Drenthe met pensioen gaan, had ik ook nog wel op mijn bucketlist willen schrijven.
Daar heb ik, achteraf gezien, ook helemaal geen spijt van.
Drenthe voelt als een warme deken.
Maar dat gevoel had ik vroeger al, als ik op een bungalowpark in Drenthe was.