Loading
Dio

 

Severino Chiarello Monforte

el “Vita da prete” (Vivo estiel pastro)

Dio                                                            Dio

Desso, Togno,                                            Kaj nun Joĉjo,

che te si confessà,                                     ke konfesintas vi,

che te ghè l’anima bianca,                        animon vi havas blankan,

sensa pieghe e pecati,                              puran, senfaltan, senpekan,

lassa che te parla anca de Dio.                lasu min paroli al vi pri Dio.

Dio, ‘l sa quelo che’l fa.                             Di' scias kion faras.

Dio regola tuto                                           Dio ĉion regulas

E no’l paga solo al sabo.                          ne donas nur semajnan pagon.

Dio ‘l vole ‘l core,                                       Di' koron postulas,

ma ‘l lo vole tuto intero:                             kaj ĝin volas tute integra:

non’l se contenta                                       Li ne kontentas

de mèsa moneda                                      je duon-monero

parchè Dio manda tuto                             ĉar Dio donadas ĉion

secondo ‘l bisogno.                                   laŭ la bezono.

Cussì ze pa’ ‘l fredo;                                   Do, kiam malvarmas,

el lo manda secondo ‘l mantèlo.               Di' vin kovras per dua mantelo.

Ricordate, Togno!                                      Nu, memoru, Joĉjo!

Solo Dio no’l pol sbaliare.                         Nur Dio neniam eraras.

Dio ze ‘l sospiro infalibile                          Di' estas la spiro plej certa

‘te’l fondo de l’anima.                                el la fundo de via animo.

Te ghè da saver che Dio                           Vi devas scii ke Dio

No’ magna, no’ beve,                                 nek manĝas, nek trinkas,

ma giudica quelo che vede.                       sed prijuĝas kion Li vidas.

Dio promete ‘l perdono                              Dio promesas pardonon

A quei che i se pente:                               al pentintoj sinceraj:

No’l promete ‘l doman                               ne certigas morgaŭon

A chi lo ofende.                                         al kiu Lin ofendas.

Ricòrdate, Togno :                                    Nu, memoru, Joĉjo:

no’ aver pressia                                        ne senpaciencu

se te si co’Dio.                                         se vi estas kun Di'.

Dio sta co’ ti                                             Dio estas kun vi,

E, dove sta Dio,                                       kie estas Dio,

Sta tute le cose.                                      tie estas ĉio.

El molìn de Dio                                        Muelil’ de Dio

Màsena pian, ma sotile                          muelas lante, subtile,

e, a chi crede,                                         se vi as kun Di',

Dio provede.                                            Vin prizorgos Li.

 

Togno!                                                    Joĉjo!

Sémo fati tuti de tera crèa.                        Ni as faritaj el argila tero.

Dio ze sta el nostro vaselàro,                    Dio mem estiĝis nia skulptisto,

Quel che ne ga formà.                               donis formon al ni.

Chi buta ‘na piera contro Dio,                   Kiu ĵetas ŝtonon kontraŭ Dio,

Questa, sta pì che sicuro,                         estu certa ke post iom

La ghe ricasca ‘te la testa.                       Ĝi refalos sur la kapon lian.

Ricordate, Togno:                                     Nu, memoru, Joĉjo:

de ora in ora                                              de horo al horo

Dio ne meliora                                          Di’ nin plibonigas.

E dove Dio mete la so man                     Kien Dia mano akompanas,

ogni pensiero ze van.                               iu ajn penso vanas.

No’ se move fòja                                      Ne moviĝas folio

che Dio no’ vòja.                                      sen volo de Dio.

Ze gniente ogni fortuna,                           Nenio estas bonŝanco,

Ogni piassére, ogni dèsio,                      ajna plezuro aŭ deziro iu,

Se no’l scominsia                                    se ne komencas

E no’l finisse in Dio.                                 kaj se ne finas en Dio.

El Signore, Togno,                                   La Sinjoro, Joĉjo,

el lassa fare;                                             permesas fari

ma non strafare.                                      sed ne trofari.

El Signore                                                La Sinjoro

castiga tardi                                             punas ne tuje

e, a chi se lo merita,                               kaj kiu punon meritas,

parfin in abondansa.                               abunde ĝin ricevos.

Ricòrdate anca che Dio                          Bonmemoru ankaŭ ke Dio

Perdona a chi ofende,                            la ofendanton pardonas,

no’ però a chi tole                                   sed ne tiun, kiu prenas

e mai no’ rende.                                     kaj neniam redonas.

Questo, Togno,                                      Tion, Joĉjo

No’ desmentegàrlo mai:                        vi neniam forgesu

„Chi confida in Dio ke, “                         Kiu Dion fidas,

el vedarà giorni mèjo                              la tagojn pli bonajn vidos

e chi in Dio fida,                                      kaj kiu Dion fidas,

ben se fida”.                                            bone fidas”.

Ricòrdate:                                               Sciu Joĉjo:

tuto ze ninte,Togno!                              ĉio estas nenio!

Dio, invesse, tuto!                                Sed Dio estas Ĉio!

Trad. Helena kaj Attilio

2 comments

Helena Tylipska said:

"Dio" estas estas poezio skribita en unu el lokaj dialektoj de la Venecia Regiono.Ĝi estas parto de granda poemaro sub la titolo "Vita da prete" (Vivo estiel pastro). La volumo estas ilustrita far venetia pentristo kaj esperantisto Vico Calabrò.
16 years ago ( translate )

Helena Tylipska said:

Kara Blazio, ŝajnas ke niaj ideoj pri "kredo" tute akordiĝas,ankaŭ mi iafoje envias tiuj, kiuj povas rifuĝi en preĝadon; tiel vivmalfacilaĵoj fariĝas (aŭ nur ŝajnas) malpli pezaj, sed mi mem ekzamenas ĉiutage mian konsciencon kaj mi mem pardonas min (tre malofte).
La poemaro el kiu mi tradukis "Dio" parolas pri simpla vilaĝa parokestro kiu vivas kun same simplaj vilaĝanoj. Ciutagaj iliaj vortoj estas simplaj kiel pano manĝata kaj tiun panon bezonas ankaŭ iliaj animoj. La lingvo en kiu estas komponita la poezio (unu el dialektoj de dialekto venetia) tre bone (laŭ mi) respegulas tiun ĉi realecon.
Amike Helena
16 years ago ( translate )