ADOLESKULINO

Mi - adoleskulino?
Se abrupte, nun, ŝi aperus antaŭ mi,
ĉu mi devus saluti, kiel iun proksiman,
malgraŭ ke por mi ŝi fremdas kaj lontanas?

Verŝi unu larmon, ekkisi la frunton
pro unika kaŭzo,
ke nia naskiĝ-dato estas tute sama?

Tiom da nesimilecoj inter ni,
ke eble nur la ostoj estas samaj,
krani-volbo kaj okul-orbitoj.

Nu, ŝiaj okuloj ŝajnas pli grandaj,
okulharoj pli longaj, pli alta staturo
kaj la korpo tuta strikte vestita
per haŭto glata, sendifekta.

Nin ligas komunaj parencoj kaj konatoj,
Sed el tiu komuna rondo,
en ŝia mondo preskaŭ ĉiuj vivas,
kaj en mia preskaŭ neniu.

Tiel multe ni diversas,
pri tutaliaj aĵoj ni pensas, parolas.
Ŝi scias ete –
Sed kun obstino inda pli bonan aferon.
Mi scias multe pli -
sed ne tute certe.

Ŝi montras al mi versaĵojn,
skribitaj per skribo zorga, klara,
kiel mi jam de jaroj ne skribas.

Mi legas ĉi versaĵojn, legas.
Nu, eble ĉi, unika
se oni ĝin kurtigus
kaj korektus kelkloke.
La cetero nenion bonan promesas.

La konversacio ne fluas.
Sur ŝia modesta horloĝo
la tempo malcertas kaj ĉipas.
Sur mia kostas pli kaj precizas.

Je adiaŭo - laŭokaza rideto
sen iu ajn kortuŝo.


Nur kiam ŝi malaperas
kaj forgesas pro hasto propran skarpon.

La skarpo el pura lano,
kun buntaj strioj
trikita por ŝi per kroĉilo
far nia patrino .

Mi ankoraŭ ĝin konservas.

esperantigis H


KILKUNASTOLETNIA

Ja - kilkunastoletnia?
Gdyby nagle, tu, teraz, stanęła przede mną,
czy miałabym ją witać jak osobę bliską,
chociaż jest dla mnie obca i daleka?

Uronić łezkę, pocałować w czółko
z tej wyłącznie przyczyny,
że mamy jednakową datę urodzenia?

Tyle niepodobieństwa między nami,
że chyba tylko kości są te same,
sklepienie czaszki, oczodoły.

Bo już jej oczy jakby trochę większe,
rzęsy dłuższe, wzrost wyższy
i całe ciało obleczone ściśle
skórą gładką, bez skazy.

Łączą nas wprawdzie krewni i znajomi,
al w jej świecie prawie wszyscy żyją,
a w moim prawie nikt
z tego wspólnego kręgu.

Tak mocno się różnimy,
tak całkiem o czym innym myślimy, mówimy

Ona wie mało –
za to z uporem godnym lepszej sprawy.
Ja wiem o wiele więcej –
za to nie na pewno.

Pokazuje mi wiersze,
pisane pismem starannym, wyraźnym,
jakim ja nie piszę już od lat.

Czytam te wiersze, czytam.
No może ten jeden, gdyby go skrócić
i w paru miejscach poprawić.
Reszta nic dobrego nie wróży.

Rozmowa się nie klei.
Na jej biednym zegarku
czas chwiejny i tani.
Na moim dużo droższy i dokładny.

Na pożegnanie nic, zdawkowy uśmiech
i żadnego wzruszenia.

Dopiero kiedy znika
i zostawia w pośpiechu swój szalik.

Szalik z prawdziwej wełny,
w kolorowe paski
przez naszą matkę
zrobiony dla niej szydełkiem.

Przechowuję go jeszcze