Normal 0 14

La cepo

La cepo –tutalia afero.
Ĝi internaĵojn ne havas.
Kaj estas cepa komplete,
ĝis la fino cepeca.
Cepoforma ekstere,
cepa ĝis kerne,
povus rigardi sin internen
la cepo, sen hideco.

En ni fremdej’, sovaĝejo
apenaŭ per haŭto kovrita,
internaĵoj inferaj,
anatomio violenta,
kaj en cepo - la cepo,
ne intestoj torditaj.
Ĝi plurfoje nudas,
ĝisfunde ĝi estas identa.

Logika estas la cepo,
la cep, kreaĵo perfekta.
Jen en unu la dua,
la granda enhavas pli etan
kaj denove alia sekvas,
do tria kaj kvara.
Centripeta sinsekvo,
enorda ĥora eĥo.

La cepo, jes, en fundo
La ventr’ plej bela en mondo.
Sin ĉirkaŭas de aŭreolo
por sia propra gloro.
En ni – nervoj, vejnoj, grasoj,
mukaj kaj sekreciaj specoj.
Al ni estas rifuzita
idiotaĵo de l’ perfekteco.

esperantigis H.


CEBULA

Co innego cebula.
Ona nie ma wnętrzności.
Jest sobą na wskroś cebula
do stopnia cebuliczności.
Cebulasta na zewnątrz,
cebulowa do rdzenia,
mogłaby wejrzeć do siebie
cebula bez przerażenia.

W nas obczyzna i dzikość
ledwo skórą przykryta,
inferno w nas interny,
anatomia gwałtowna,
a w cebuli cebula,
nie pokrętne jelita.
Ona wielokroć naga,
do głębi i tympodobna.

Byt niesprzeczny cebula,
udany cebula twór.
W jednej po prostu druga,
w większej mniejsza zawarta,
a w następnej kolejna,
czyli trzecia i czwarta.
Dośrodkowa fuga.
Echo złożone w chór.

Cebula, to ja rozumiem
najnadobniejszy brzuch świata.
Sam się aureolami
na własną chwałę oplata.
W nas – tłuszcze, nerwy, żyły,
sluzy i sekretności.
I jest nam odmówiony
idiotyzm doskonałości.