Post purigado de la tereno, ili trovis senparan, en la mondo tute unikan praan arbaro-parton: 15 praarbojn en la tero, 60 metrojn malsupre.

La arboj estis marĉaj cipresoj (taxodium). Ili restis ĉi tie el la supera-miocena epoko de la Tero, de antaŭ 7,5 miliono da jaroj.

En tiu ĉi regiono arkeologoj ofte trovis restaĵojn de kreskaĵoj, eĉ praarboj. Tamen tiuj estis jam ne en siaj originaj kresklokoj, ili estis karbiĝitaj, aŭ ŝtoniĝitaj.

La interesaĵo kaj unikaĵo de la novtrovitaj arboj estis, ke ili staris en siaj originaj kresklokoj, restis en siaj originalaj formoj, en bona stato. Ĉar ilin ĝis nun kovris ŝlimo, ili tute ne karbiĝis kaj ne ŝtoniĝis, sed konserviĝis en siaj originalaj materialoj. En bona stato restis la krusto, la radikaro, eĉ oni trovis ankaŭ pli-malpli grandajn branĉojn. La aĝo de la arboj estis ĉirkaŭ 300-400 jaroj. Ili estis 5-6 metrojn altaj, iliaj diametroj estis de 1,5 ĝis 3 metrojn larĝaj.

La fakuloj konstatis, ke en tiu praa-epoko okazis natura katastrofo, kiam pli ol ses metrojn alta ŝlimtavolo superŝutis ĉion. La superaj partoj de la arboj mortis, tamen iliaj trunkoj konserviĝis ĝis nun en ŝlimo. Originale tiuj arboj estis ĉ. 30-40 metrojn altaj.

La fakuloj diskutis, kiel savi, kiel konservi ilin. Ili devis tre urĝe labori, ĉar la trunkoj ege rapide sekiĝis en la varmega somero. Pridiskutinte ankaŭ kun alilandaj fakuloj, finfine 4 trunkojn ili konservis en sukera likvo, kelkajn en akvo, aliajn per alia maniero.

Nuntempe oni povas admiri kelkajn ekzemplerojn en muzeo.