William Wordsworth (1770 - 1850)

The daffodils

I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd

A host, of golden daffodils
Beside the lake, beneath the trees
Fluttering and dancing in the breeze
Continuous as the stars that shine

And twinkle on the Milky Way
They stretched in never-ending line

Along the margin of a bay
Ten thousand saw I at a glance
Tossing their heads in sprightly dance
The waves beside them danced, but they

Out-did the sparkling waves in glee
A poet could not but be gay

In such a jocund company
I gazed and gazed but little thought
What wealth the show to me had brought
For oft, when on my couch I lie

In vacant or in pensive mood
They flash upon that inward eye

Which is the bliss of solitude
And then my heart with pleasure fills
And dances with the daffodils

Les jonquilles

J’errais solitaire comme un nuage
Qui flotte au-dessus des vallées et des monts
Quand tout à coup, je vis une nuée
Une foule de jonquilles dorées
À côté du lac, sous les branches
Battant des ailes et dansant sous la brise
J’en vis dix mille d’un coup d’œil
Agitant la tête en une danse enjouée

Un poète ne pouvait qu’être gai
En une telle compagnie
Je les contemplais, les contemplais
Souvent, quand je m’allonge dans mon lit
Elles viennent illuminer ma vie intérieure
Et mon cœur alors, s’emplit de plaisir
Et danse avec les jonquilles

Die Narzissen

Ich wandere einsam wie die Wolke
Die treibt dahin in ihrer Höhe
Als plötzlich ich vor einem Volke
Von goldnen Osterglocken stehe
Am See, dort wo die Bäume sind
Flattern und tanzen sie im Wind

So endlos, wie die Sterne scheinen
Und funkeln auf der Himmelsstraße
Erstrecken sich der Blumen Reihen
Die Bucht entlang am Kiesgestade
Zehntausend faßte da mein Blick
Köpfe all wiegend wie verzückt

Im Hintergrund der Wellen Tanz
Doch munterer der Blumen Reigen
Vor Freude sprachlos war ich ganz
In froher Runde durft'ich schweigen
Ich schaute, schaute, kaum bedachte
Die Wohltat, die dies Schauspiel brachte

Wenn ich mal liege auf der.Couch
Gestimmt, daß man den Tag vergißt
Sie blitzen auf vorm innern Aug
Was des Alleinseins Segen ist
Das Herz wird froh, es tanzt beschwingt
Von der Narzissenschar umringt

Los narcisos

Iba solitario como una nube
Que flota sobre valles y colinas
Cuando de pronto vi una muchedumbre
De dorados narcisos,se extendían
Junto al lago, a la sombra de los árboles
En danza con la brisa de la tarde

Reunidos como estrellas que brillaran
En el cielo lechoso del verano
Poblaban una orilla junto al agua
Dibujando un sendero ilimitado
Miles se me ofrecían a la vista
Moviendo sus cabezas danzarinas

El agua se ondeaba, pero ellas
Mostraban una más viva alegría
Cómo, si no feliz, será un poeta
En tan clara y gozosa compañía
Mis ojos se embebían, ignorando
Que aquel prodigio suponía un bálsamo

Porque a menudo, tendido en mi cama
Pensativo o con ánimo cansado
20 los veo en el ojo interior del alma
Que es la gloria del hombre solitario
Y mi pecho recobra su hondo ritmo
Y baila una vez más con los narcisos

I narcisi

Io vagavo solitario come una nuvola
Che fluttua nelle altezze sopra a valli e colline
Quando all’improvviso vidi una folla
Una miriade, di narcisi dorati
Accanto al lago, sotto gli alberi

Che ondeggiavano e danzavano nella brezza
In modo continuo come le stelle che brillano
E oscillano sulla via lattea
Essi si estendevano in una linea infinita
Lungo il margine di una baia
Diecimila ne vidi con un solo sguardo
che scrollavano le loro teste in una danza vivace

De narcissen

Eens zwierf ik, eenzaam als een wolk
Hoog drijvend boven berg en dal
Toen ik plots zag een gouden volk
Een narcisschare zonder tal
Onder de bomen, naast het meer
Dansend en wiegend heen en weer

Eindeloos als de glans der sterren
Flonkerend aan het firmament
Zag ik ze deinen al van verre
Aan een baai, haast zonder end
Een zee van narcissen zag ik daar
Fier hun kopjes draaiend naar elkaar

De glinsterende golven dansten mee
Maar konden tegen dat plezier niet op
De wuivende gouden bloemenzee
Bracht mij vrolijkheid ten top
Ik keek en keek maar bedacht nog niet
Welke weelde zo’n schouwspel mensen biedt

Maar soms, als in gepeins verzonken
Ik op mijn bank van alles overdenk
Word ik plots welhaast weer dronken
Van het geluk dat dit beeld mij schenkt
Dan raakt mijn ziel van vreugd vervuld
En danst, door narcissen omhuld