Arbaro aperiĝis al mi
sur malgranda vojeto

Subite - mallaŭte
iras iu ĉe mia flanko.
« Kiu vi estas kaj de kie vi venas?»
mi demandas surprizite.

« Mi estas 'La Silento ’»
ŝi diras ridetante.
« Mi venas el alia lando,
ege malproksima de via lando. »

« Kaj kien vi volas iri »
mi demandas mallaŭte.
« Mi volas iri al vi - aŭ -
se plaĉas al vi pli bone
mi ŝatas iri al vi »

« Kaj kial nepre al mi? »
« Tion mi povas facile diri al vi »
ŝi respondas milde.

« Vi loĝas en laŭtega lando
la homoj krias laŭte
la maŝinoj krias laŭte
eĉ la bildoj krias laŭte. »

« Vi pravas - estas vere tiel »
mi diras mallaŭte.

« Nu vidu - pro tio mi venas al vi. »

Iom da tempo
estas kvieta inter ni ambaŭ.
- Ŝia kunsento kortuŝas min -

« Multe da homoj ankaŭ sentas tiel.
Ili suferas pro la bruego
Ili ne plu komprenas unu la alian.
Se vi volas veni al mi »
mi demandas heziteme
« Kiel okazos tio -
Ĉu vi venos en min? »

« Ne eblas tio » ŝi respondas
« Mi estas tro granda por vi. »

« Do - ĉio estas vana. »
Mi diras malĝoje.

« Ne - ne - nenio estas vana
- ĉar -
Mi malfermas min por vi »

Kaj korpo kaj animo kaj spirito
unuiĝas
en la varmiga kovraĵo
de
La silento



Teksto kaj fotoj de Albert Jäger
Traduko per helpo de Manfredo