Nia karmemora Majstro! Ĉiam benos vin la dankema posteularo hodiaŭ eble ne tiel grandnombra. Sed venos morgaŭo. Ne, ĝi ne venos. Ni faros ĝin. Nia racia, ĉiun favoran cirkonstancon eluzonta laboro, ĉiun helpilon aplikonta klopodo maturigos la genian lingvoarbon, kies neniam pereeblajn, solidajn radikojn D-ro Zamenhof saĝe plantis en nian terglobon, kies trunko jam forte staris tra preskaŭ dujarcenta uragano, sed kies branĉaro ne estas ankoraŭ sufiĉe foliriĉa por doni oazan ombron de kompreno al la rifuĝemuloj sur la kvin kontinentoj, kiuj nun sufere baraktas en la lingvokaoso de l’ internaciiĝinta moderna vivo.