Hans-Georg Kaiser


Zirkusbeginn

Das kennen wir alle:
Der Zirkus ist gekommen!
Schon steht da riesige Zelt,
überall erstrahlen die Lichterketten,
und auf der Spitze des Zeltes
leuchtet verlockend der Name des Zirkusses.

Hinter der Balustrade hört man schon
das Trompeten eines Elefanten.
Aus einem Wohnwagen der Zirkusartisten
ertönt eine sentimentale Mundharmonika.

Wir stehn schon in den Reihen und
schieben und stossen uns vorwärts.
Dann sitzen wir zwischen Stangen und Masten,
und zwar so, dass wir alles sehen können,
weil der Zirkus das schönste
aller Schauspiele ist.

Die Atmosphäre ist erregend.
Das Orchester probiert einen
lebhaften lateinischen Rhythmus,
und von der Manege geht der
typische Zirkusgeruch aus.

Wir werden nun einen Moment lang
sogar ein wenig sentimental, wie der Poet Rilke:
"Wer sind jene Vorüberstreifenden,
die vielleicht noch etwas flüchtiger sind
als wir selbst?"

Doch da fängt die Vorstellung schon an.



Cezar


Cirkokomenco

Tion ni spertis ĉiuj:
La cirko estas veninta!
Jam staras la grandega tendo,
ekbrilas ĉie la lumĉenoj,
kaj sur la pinto de la tendo
lumas alloge la nomo de la cirko.

Post la balustrado oni aŭdas jam
la trumpetadon de elefanto,
el karavano de la cirkartistoj
elsonas sentimentala buŝharmoniko.

Ni jam staras en la vicoj kaj
ŝovas kaj puŝas nin antaŭen.
Tiam ni sidiĝas inter la stangoj kaj mastoj,
tiel, ke ni bone povas vidi ĉion,
ĉar la cirko estas la plej bela
el ĉiuj vidoludoj.

La atmosfero estas ekscitiga.
La orkestro elprovas iun viglan
latinan ritmon kaj de la maneĝo
eliras la tipa cirkodoro.

Ni nun fariĝas dum momento
eĉ iom sentimentala, kiel la poeto Rilke:
"Kiuj do estas tiuj pretervagantoj,
kiuj eble ankoraŭ iom pli fuĝemas
ol ni mem?"

Sed tiam la prezentado jam komenciĝas.