«Πιστοποιητικόν Αριθμ. 11974
Πιστοποιούμεν οι υποφαινόμενοι εν βάρει της συνειδήσεώς μας ότι ο κύριος Νάσιος Λούντζης κάτοικος του χωρίου Κωνωπίνης του Δήμου Εχίνου της επαρχίας Ξηρομέρου, υπηρέτησεν ανδρείως και στρατιωτικώς εις τον υπέρ ανεξαρτησίας ιερόν αγώνα της πατρίδας μας απ΄ αρχής της επαναστάσεως μέχρι της διαλύσεως των στρατευμάτων παρακολουθήσας πάντοτε υπό τας οδηγίας και διαταγάς των οπλαρχηγών Θεοδώρου Γρίβα, Ανδρέα Γριβογιώργου, Γεωργίου Τσόγκα, Γεωργίου Καραϊσκάκη και Δημητρίου Μακρή, μεθ΄ών πολεμών παρευρέθη εις διαφόρους κρατεράς και ενδόξους μάχας ων και εις τας κατά τας θέσεις Μακρυνόρους,Λαγκάδα, Πέτα, Άρτας, Σταυρού, Πλάκας, Αγίου Ηλία Ξηρομέρου, Μαχαλάς, εις την δευτέραν πολιορκίαν του Μεσολογγίου (εις του οποίου την ένδοξον έξοδον εφονεύθη ο ανωτέρω ρηθείς στρατηγός Ανδρέας Γριβογιώργος), εις το Πετροχώριον, Κρεμμύδιον, Παλαιοξάριον, Αράχωβας, Δίστομον και εις τας Αθήνας.
Εις δε την έλευσιν του αοιδίμου Κυβερνήτου εν τω οργανισμώ της Ναυπάκτου ως και του Μύτικα παρών ευρεθείς και ούτως ηδικήθην πάνυ ένθα και έμεινεν αβαθμολόγητος. Εν όλω δε τω διαστήματι τούτω της υπηρεσίας του έδειξε μεγίστην στρατιωτικήν ικανότητα και διαγωγήν εξαίρετον διαφυλάξας προς τούτοις και την απαιτούμενην ευπείθειαν εις όλους τους ανωτέρους του.
Διό ειδότες ταύτα πάντα καλώς επαφίεμεν εν αυτώ το παρών πιστοποιητικόν έγγραφον ίνα του χρησιμεύσει ένθα δει.
Εν Κατούνη την 4 Μαρτίου 1846
Ιωάννης Πετιμέζης
Κωνσταντής Γριβογιώργος
Νικόλαος Ντζέλιος
Ανδρέας Ίσκος
Ο Δήμαρχος Εχίνου επικυροί το γνήσιον των τριών υπογραφών Ιωάννου Πετιμέζη, Κωνσταντή Γριβογιώργου και Ανδρέα ίσκου.
Εν Κατούνη την 14 Μαΐου 1846
Ο Δήμαρχος και αντ΄ αυτού ο Α΄ Πάρεδρος
(Τ.Σ.) Κώστας Σαμαράς
Επικυρούται το γνήσιον της υπογραφής του Αντισυνταγματάρχου Ν. Τζέλιου
Εν Αστακώ τη 12 Μαρτίου 1846
Ο Δήμαρχος Αστακού
(Τ.Σ.) Ν. Τζέλιος»

Αποτραβηγμένος ο Νάσιος Λούντζης, μετά την αποκατάσταση του Έθνους, στην ιδιαίτερή του πατρίδα την Κωνωπίνα Ξηρομέρου, ζούσε ως απόμαχος ξωμάχος αναπολώντας τις δόξες και τις δάφνες συμμετοχής του καθ΄ όλην τη διάρκεια του αγώνα, ελπίζοντας παράλληλα σε μια μικρή βοήθεια από το κράτος, η οποία δυστυχώς μέχρι τις αρχές του 1865 που απέθανε δεν ήρθε.
Η σύζυγός του Μαρία, χήρα Νάσιου Λούντζη, εξακολουθεί να ελπίζει και να ικετεύει για μια μικρή σύνταξη από τον άντρα της, για να μπορέσει να θρέψει τα τέσσερα ανήλικα ορφανά, που άφησε προσφάτως, όπως επικαλείται η ίδια σε σχετική αίτησή της στις 7 Ιουνίου 1865 προς τον Έπαρχο της Βονίτσης.

ΝΑΣΙΟΣ ΛΟΥΝΤΖΗΣ (1802 – 1865)