KONSENTO

La unua produkto de la efika interkomkunikado estas la

duobligado de tiu ideo pri kiu ili parolas.

La dua estas konsenti pri tiu ideo.

La duobligo estas nepra kondic^o por atingi konsenton

Konsento estas komuna ideo inter du aû pluraj personoj

celantaj la saman direkton aû la saman staton.

Se ne ekzistas tiu duobligo de la ideo komunikata, ne

eblas atingi konsenton.

Rimarku! La senco de duobligo ne estas konsenti pri

ies opinio sed signifas ke boris scias precize, kion

Andrea pensas kaj diras.

Ekzemple: se Andrea dirus “ Via salajro estas je kvin

mil pesoj” kaj

Boris komprenus: “Via salajro estas dekvin mil pesoj”

okasas malkonsento, ne pro malsameco de celoj sed pro

manko de duobligo.

C^imaniere, iu ideo iras de persono al persono. Tiel

okazas la parolado kaj aûskultado de iu ajn komuniko.

Resume Nu, Andrea estas kaûzo-punkto kaj Boris estas

efekto-punkto, ili havas inter ili distancon. Andrea

fiksas sian atenton al Boris kaj tiel altiras lian

atenton. Andrea intence sendas sian komunikon al

Boris, kiu estas interesita kaj deziras duobligi tiun

komunikon kaj efektive faras tion.

RICEVATESTO

Kion faras Boris post la duobligo de la ideo?

Plej ofte nenion.

En c^i tiu komunikado mankas tre grava parto, kiun

c^iu bona komunikado devas enteni; tio estas la

ricevatesto.

La ricevastesto estas la maniero per kiu Boris sciigas

al Andrea la recevadon de sia ideo aû sia respondo.

Tio povas esti kapsignalon, rideton, dankon aû

Konsenton per la vorto bone.

Ricevatesto simple montras al Andrea ke Boris

aûskultis al s^i.

Se mi demandas al vi” kioma horo estas”Kaj vi

respondas “Estas la naûa “. Vi ne povas scii cu mi

aûskultis kaj komprenis al vi, se mi ne donas al vi

ricevateston. C^u ne?

Tiu manko de ricevatesto okazas tre ofte inter la

ordinaraj homoj, kaj tio kaûzas multajn

malfacilaj^ojn.

Ekzemple: Pluraj ne parolemaj personoj subkonscie

longe kredas ke neniu aûskultas ilin, aû ke neniu

volas elaûskulti ilin.

Same tiuj kiuj senc^ese parolas pensas ke neniu

aûskultas ilin, tiam ili troparolas.

Se la troparolantoj trovus iun, kiu donus j^ustan

ricevateston, tiam ili plibonigos sian propran vivon.

Aliflanke, oni lacig^as laborante por iu, kiu neniam

trasdonas ricevateston. Do, simpla ricevatesto multe

utilas.

Oni ne bezonas laûdojn kiel ricevatesto; sufic^as

simpla signalo por indiki ke ni rimarkis tion kio

estis esprimita de nia interparolanto.

Ekzemploj: “Mi rimarkis ke vi tondis la herbejon”“

Dankon por la glado de mia c^emizo”

Ankaû la aplaûdoj por io farita de ui estas

ricevatesto.

Ni c^iam estas pretaj malfavore kritiki erarojn aŭ

fiksi nian atenton en ion, kio ne estas bonfarita, aû

riproc^i tiuj, kiuj ne respondas niajn demandojn.

Same oni devus esti preta doni ricevatesto pri la

antaûdiritaj aferoj.