Kolombio estas ter' en floro.

De sudameriko pord' el oro,

ĉiekaŭat' de du maroj de beleco

banant' ĝin en verdblu' freŝeco.

Altaj montneĝejoj defias la ĉielon

kaj siaj riveroj similas lumfadenojn.

Larĝaj ebenaĵoj kaj verdaj deklivoj

kie fier' paŝtiĝas la zebuoj.

Siaj kafarbaroj estas verda tapiŝo

kie milde malsupreniras la sun'.

Estas la fruktodoneco de nia grund':

unu kant', unu esper'. unu preĝ'

Kisas la vento la sukerkano

kaj sub la dolĉa pezo de l' frukto

sin klinas kun pasio la fruktoarboj

La virino kanto je l' beleco estas

siaj vangoj la metinruĝon imitas

kiu ne estas kamparanin' estas floro brun

sensuale orumat' de l' sun'

La homo laborema revas kaj lukta

Por atingi de l’ bonaĵoj io pli bon

kaj ne ripozas ĝis tutuzla jaroj lin pruntedonitaj de l' viv

La viro en l' urbo industria esta

en la kanpo estas humil' kamparan'

a klera virin' espera' estas

la kamparanin' estas fidec' kaj am'

Nia muziko estas filigran

kun muksaĵo de amo kaj pasio

kaj dancas la gajeco kaj la nostalgio

jam per la lir', la tambur' aŭ la sopran'.

La kanzono plendo estas kelkfoje,

similas preĝon alifoje,

sed gaja aŭ malgaja, ĉiam, ĉiam

estas peteg je l' Dio am'.

Pedro Fernandea A

El la hispana tradukis:

Luis Felipe Saldarriaga.