Ekfluas kiel granda font'
mieloj de l'unua am'.
Tuj flugi deziras l'anim'
kaj flugas al la fantazi'.
Kaj ni lernas ke doloro kaj gajeco
apartenas ja konstante al la vivo.

Kaj poste kiam ni jam du
serĉante saman ideal'
ekformas neston de la am',
ŝirmejon nomata la hejm',
Ni komencas novan fazon de la iro:
paro viro-virin' ligitaj per la fid'
kaj per la espero.

La fruktoj de l' kuniĝ'
benata Die
gajigas hejmon nun
per sia ĉeesto.
Kiun ni amus pli
ol la gefilojn?
Ili estas plilongiĝo
de la ekzisto.

Poste kiom da penoj
kaj sendormoj
por ke al gefiloj manku
ja nenion.
Por ke kiam kreskitaj
iru alten,
kaj ili gajnu plu
tiun feliĉon ja
tre deziratan.

Kaj poste ĉe ilia forir',
-eĉ kelkaj ne adiaŭas nin!-
malvarmo de tia solec'
frapadas nian koron tuj.

Estas tial
amatino
ke mi petas
ripete kaj ripet':
Se al mi venas oldec'
Vi restu apude.