La knaboj alvenas je deversaj mezuroj, pezoj kaj koloroj. Oni trafas ilin ĉie. Supre, sube, ene, grimpante, pendante, kurante, saltante, la patrinoj adoras ilin, la infaninoj malamas ilin, la pliaĝaj gefratoj toleras ilin, la adoltoj ignoras ilin kaj la ĉielo protektas ilin.

Ajna knabo hungras kvazaŭ ĉevalo, digestas kiel spadglutanto, havas la energion de atombombo, katan kuriozecon, pulmojn de diktatoro, la imagon de "Mc Guiver", la entuziasmon de festa triktrako, kaj li ĉiam pruvadas la plejaltan volumon de la muzikekipo.

Al li plaĉas la dolĉaĵojn, la poŝtranĉilojn, la segilojn, la decembrajn festojn, la bildolibrojn, la najbaran knabon, la kamparon, la akvon sed ne duŝa, la grandajn bestojn, paĉjon, la dimanĉojn kaj la fajrobrigadojn.

Al li ne plaĉas la vizitoj, la katekismo la lermejo, la senbildaj libroj, la muzikaj lecionoj, la kravatoj, la hartondistoj, la surtutoj, la adoltoj, la enlita horo.

Li petas la monon de la semajno, sed jam marde havas nenion. Neniu pli ellitiĝas tiel frue, sed sidiĝas tiel tarde por manĝi.

Neniu pli poŝremburas oksidan razilon, morditan frukton, duonmetran ŝnureton, walkman, kelkajn dolĉaĵojn, cent pesojn, kalkulilon, pecon da nekonata materio, kaj aŭtentikan supersonan ringon kun sekreta parto.

Li estas nekredebla estaĵo kiu facile ŝanĝiĝas en bebon, infanon, adoleskanton, adolton, martirulon,heroon aŭ oldulon. Li laŭtdisdiras ke sia patro scias ĉion, sed ĉiam li demandas sian patron pri tio kion ĉi lasta ne povas respondi. Li gapas antaŭ ajna movbildofilmo, aŭskultante la lastajn koncertojn de rokmuziko, disko, rege, kaj instruas al vi teknike pri la funciado de la lasta komputila programo. Li prirabas la fridujon sed neniam finas ununuran regulan manĝaĵon.

La knabo estas magia estaĵo!. Vi povas fermi al li la pordon de via dormoĉambro, sed vi ne povas fermi al li la pordon de via koro. Vi povas ĵeti lin el via studo-ĉambro, sed ne povas ĵeti lin el via menso.

Ĉia povo via kapitulacas antaŭ li!. Li estas via provoso,via ĉefo kaj via mastro!. Li kiu aspektas kvazaŭ fasketon de kaprica bruo!. Sed kiam vi alvenas hejmen, jam vespere, kun viaj esperoj kaj ambicioj tute dispecitaj, li povas arangi ĉion per du magiaj vortoj : SALUTON PAĈJO!

Bert Weeler