Ik zat ergens waar ik niet behoor.
Waar 't me beviel, maar ik niet behoor.
Waar het leven zijn gangetje gaat of ik er wel of niet ben.
Er zijn veel mensen.
Ik hoor en zie ze wel, maar ken ze niet.
Ze zien me wel, maar horen en kennen me niet.
Zien ze me niet meer, zijn ze me vergeten,
omdat ik geen pinke kleren daag of ze verrot scheld,
omdat ik niet langsloop op mijn handen, maar alleen maar naar 't zonnetje lach.
In je eentje onder velen
af en toe wel fijn
wil ik dan toch liever
niet meteen vergeten zijn.