Mijn moeder was een oorlogskind.
Ze is geboren in 1940, in Beverwijk, aan het begin van de Tweede Wereld Oorlog.
Dat ze geen zorgeloze jeugd heeft gehad, is wel duidelijk.
Het lijkt mij, dat kinderen die in een oorlog opgroeien, in één klap volwassen zijn.
Je slaat je jeugd gewoon over.
Voor haar, en haar tijdgenoten, was het een heel moeilijke tijd.
Opgroeien midden in een oorlog, of midden in een oorlogsgebied, moet echt vreselijk geweest zijn.
Weinig mensen weten wat het is, opgroeien in een oorlog, je hoort anderen daar wel eens over praten, misschien, maar jeetje, probeer je eens voor te stellen wat het werkelijk is.
Denk niet dat zoiets mogelijk is, gelukkig maar.
Dan slaap je echt niet meer.

Ik denk niet dat er vandaag nog veel mensen over zijn, uit die tijd, die zich kunnen voorstellen, hoe haar jeugd eigenlijk verlopen is.
Opgroeien als oorlogskind, dat is een tijd, welke je toch de rest van je leven met je mee draagt.
Haar middelste zus, die een paar jaar later, maar ook midden in die oorlog geboren is, weet daar misschien niet zo veel meer van, en haar jongste zus, geboren in de jaren vijftig zal de verhalen wel gehoord hebben, van haar oudere zussen, waar mijn moeder er één van was.

Haar vader heeft nog jaren gescholden op die "Rotmoffen".....
Over de Italianen, en Japanners heb ik hem eigenlijk nooit gehoord, maar die DUITSERS, hij heeft daar de rest van zijn leven een hekel aan gehad.
Dat zullen haar zussen zich nog wel kunnen herinneren.

In 1960 is ze getrouwd, met mijn vader, geboren in IJmuiden, en vier jaar later ben ik geboren.
Mijn jongere broertje is later, in 1967 geboren, en veel te vroeg gestorven, hij is maar 42 geworden.
Mijn vader leeft ook al niet meer.
Ik ben de laatste uit het gezin, die nog leeft.... dat vind ik toch een beetje eng.

Mijn moeder is later, begin jaren negentig voor de tweede keer getrouwd, met wat dan mijn stiefvader geworden is.
Die man had parkinson, en is een paar jaar geleden ook overleden.

Voor haar laatste man, is ze TIEN JAAR mantelzorger geweest.
In de laatste fase van zijn leven is hij opgenomen geweest in een verzorgingstehuis. Thuis ben je dan de spanning en zorg een beetje kwijt, maar als gewone huisvrouw, niet opgeleid als verpleegkundige, en zonder enige medische of geriatrische kennis en opleiding, is het gewoon niet te doen om iemand die dement raakt, en ook nog eens parkinson heeft, 24 uur per dag te verzorgen.
Bovendien liep haar leeftijd ook al aardig op, ze is toch bijna tachtig geworden.

Ik heb het al vaker gezegd, mantelzorger is geen hobby, maar een full-time baan.
Het is eigenlijk gewoon een beroep, wat je er als huisvrouw, ook nog eens bij moet doen.
Tenminste, daar gaat de samenleving gewoon, voor het gemak maar even van uit.
Veronderstellingen en aannames, mensen hebben geen idee wat het is om mantelzorger te zijn.
Het is een full-time baan, niet vol te houden, je gaat er gewoon aan onderdoor.
Maar tegen de tijd dat zoiets bij je begint door te dringen, is het al te laat.

Je moet wel heel vaak met je man naar de dokter, naar het ziekenhuis, je loopt ziekenhuis in, en ziekenhuis uit, je moet zijn medicijnen verzorgen, op tijd nieuwe medicijnen bestellen, je bent meteen een full-time verpleegkundige, en dat vind iedereen maar normaal.
Je staat er wel helemaal alleen voor, maar dat zal anderen een rotzorg zijn. !!.
Los het allemaal zelf maar op, roepen ze dan, maar al die mensen die dat roepen, ze hebben echt geen idee waar ze over praten.
Haar man was, zoals ze zelf altijd zei, echt ontzettend eigenwijs, iets wat zijn ziekte met zich meebracht.
Hij had waarschijnlijk al jaren parkinson verschijnselen onder zijn leden, maar daar heeft nooit iemand iets van gemerkt.

Mijn moeder was MANTELZORGER...
Dat is iets waar je aan het einde van je leven zelf aan onderdoor gaat.
Haar tweede man, die is al een paar jaar geleden overleden, maar zelf is ze nooit aan een eigen leven toegekomen.
En DAAR is het nu ook al te laat voor.

Zoals ze zelf altijd zei, wat ze altijd al die jaren geroepen heeft.
IN HAAR EIGEN WOORDEN........:
Maar, wat het is om mantelzorger te zijn, dat heeft eigenlijk nooit iemand begrepen.
Je hebt er echt een volledige dagtaak aan.