Mi ne plu memoras de kiam ŝatas serĉi, pluki kaj manĝi asparagojn. Mi certe estis negranda infano, verŝajne ĉirkaŭ kvar jaraĝa, dekomence mi iris kun iŭ pliaĝa, kutime kun la Patro.
Unufoje ni trovis kelkajn asparagojn dikajn kiel miaj figroj. Estis nekutima kaj por mi mirinda okazaĵo. Neniam mi forgesis tion kaj ĉiujare kolektante asparagojn kaj trapasante apud koncerna loko mi sopiris trovi denove asparagojn dikajn kiel miaj fingro, almenau kiel plejmalgranda... Subkonscie tiuloke mi ĉiam estis tia sama eta infano kiel tiam, kaj mi kiel mezurilo por dikeco de asparagoj uzis miaj fingroj jam delonge firmaj kaj dikaj, eble kompareblaj kun kultivitaj sortoj de asparagoj.
Antaŭ kelkaj tagoj retrovis mi dikegajn asparagojn, vere ne tiom dikaj kiel miaj fingroj nun, sed verŝajne same dikaj kiel iamaj - fabelaj... Ne estis la sama loko, sed revenis mi en miaj memoroj al infaneco kaj vidis samajn asparagojn kaj apude staris ombro de mia Patro kiu jam dumjaroj poreterne ripozas...

Ne spominjen se već vrimena kad san poče iskat, brat i jist sparoge. Siguran san da san bi molo dite, pari mi se okolo četiri godišća san mogo jemat. Isprva san hodi uvik sa nikin starijin, nojčešće sa Ćaćon.
Jedonput smo nošli nikoliko sparogih debelih ko muoj prst, to je bi mirokul... Nikad posli nison zaboravi tuo čudo, svaki put ka' bi pasovo tuda želi san i ufo se da ću noć sparoge debele ko muoj prst, barenko ko ćurlinac... Svaki put san bi onuo isto dite od pri puno godišć a za miru san vazimo moje prste već odovna joke i bataste da bi se prima njima tieško nošlo i domoćih sparogih toliko debelih :)
Pri por don, na drugen mistu, san nošo iste onake debele sparoge, istini za voju ne ko moji prsti; ali siguro isto onako kripne ko onie - miraške... Drugo misto, ali su me uspomene vrotile nose i vidi san opeta onie iste sparoge, a kraj mene je stola sjena od Ćaće mojiega koji se već godišćima odmoro zanavik...