Mi ne scias ie,
sed ĉi tie, sur la Tero, ĉio abundas.
Oni ĉi produkas seĝojn kaj ĉagrenojn,
tondilojn, vjolojn, tristecojn, tranzistorojn,
grandajn digojn, ŝercojn, kaj tetasojn.

Eble aliloke estas pli da ĉio,
Kaj iakaŭze mankas nur pentraĵoj,
kineskopoj, torteloj, tuketoj por larmoj.

Ĉi tie multnombras lokoj kun ĉirkaŭaĵoj.
Kelkiujn vi povas aparte ekami,
nomi ilin laŭplaĉe,
kaj gardi kontraŭ malbono.

Eble ie estas lokoj similaj,
sed neniu ilin opinias belaj.

Eble ialoke, sed ne plurloke,
vi tie trovos torson apartan,
kaj kun ĝi adekvatajn ilojn,
por, al alies infanoj aldoni la proprajn,
krome la manojn, la piedojn kaj miroplenan kapon.

La nesci’ ĉi tie estas laborplena,
senĉese kalkulas, komparas, mezuras,
eltiras kub-radikojn kaj konkludojn.

Mi scias, scias , kion vi pensas,
ĉi tie nenio longdaŭras,
ĉar de ĉiam por ĉiam regata de l’elementoj.
Sed, vidu – la elementoj laciĝas facile
Kaj de temp’ al tempo devas longe ripozi
ĝis la sekva fojo.

Kaj mi scias, kion vi pensas ankoraŭ.
Militoj, militoj, militoj.
Sed ankaŭ inter ili okazas la paŭzoj.
Atentu ! – la homoj estas malbonaj.
Ripozu ! – la homoj estas bonaj.
Je „atentu“ oni konstruas dezertejojn.
Je „ripozu“oni kun ŝvit’ konstruas domojn
Kaj oni loĝas ene haste.

La vivo sur la ter’ estas sufiĉe ĉipa.
Por sonĝoj ekzemple vi pagas eĉ ne groŝon.
Por iluzioj – nur kiam perditaj.
Por posedi la korpon – nur per la korpo.

Kaj kvazaŭ ĉi ĉio malmultus,
vi rondiras senbilete en planet-karuselo,
kaj kun ĝi, tutgape, en galaksiaj ŝtormoj,
en tempoj tiel vertiĝodonaj,
ke ĉi tie, sur la Tero eĉ ektremos nenio.

Nu, alrigardu bone :
la tablo staras, kie staris.
Sur ĝi la folio, samkiel antaŭe,
tra la fenestr’ etaperta blovetas l’aero,
en la vandoj neniaj teruraj fendoj,
tra kiujn vi estus nenien forblovita.

El la pola esperantigis Helena



Tutaj

Nie wiem jak gdzie,
ale tutaj na ziemi jest sporo wszystkiego.
Tutaj wytwarza się krzesla i smutki,
nożyczki, skrzypce, czułość, tranzystory,
zapory wodne, żarty, filiżanki.

Może gdzie indziej jest wszystkiego więcej,
tylko z pewnych powodów brak tam malowideł,
kineskopów, pierogów, chusteczek do łez.

Jest tutaj co niemiara miejsc z okolicami.
Niektóre możesz specjalnie polubić,
nazwać je po swojemu
i chronić od złego.

Może gdzie indziej są miejsca podobne,
jednak nikt nie uważa ich za piękne.

Może jak gdzie, ale mało gdzie,
masz tu osobny tułów,
a z nim potrzebne przybory,
żeby do dzieci cudzych dodać własne.
Pozatem ręce, nogi i zdumioną głowę.

Niewiedza tutaj jest zapracowana,
ciągle coś liczy, porównuje, mierzy,
wyciąga z tego wnioski i pierwiastki.

Wiem, wiem, co myślisz.
Nic tutaj trwałego,
bo od zawsze na zawsze we władzy żywiołów.
Ale zauważ – żywioły męczą się łatwo
i muszą czasem długo odpoczywać
do następnego razu.

I wiem, co myślisz jeszcze.
Wojny, wojny, wojny.
Jednak i między nimi zdarzają się przerwy.
Baczność –ludzie są źli.
Spocznij – ludzie są dobrzy.
Na baczność produkuje się pustkowia.
Na spocznij w pocie czoła buduje się domy
I prędko się w nich mieszka.

Zycie na ziemi wypada dość tanio.
Za sny na przykład nie płacisz tu grosza.
Za złudzenia – dopiero kiedy utracone.
Za posiadanie ciała – tylko ciałem.

I jakby tego było jeszcze mało,
kręcisz się bez biletu w karuzeli planet,
a razem z nią, na gapę, w zamieci galaktyk,
przez czasy tak zawrotne,
że nic tutaj na Ziemi nawet drgnąć nie zdąży.

No bo przyjrzyj się dobrze:
stół stoi, gdzie stał,
na stole kartka, tak jak polożona,
przez uchylone okno podmuch tylko powietrza,
a w ścianach żadnych przeraźliwych szczelin,
którymi by donikąd cię wywiało.