Loading
Sola!
Kvankam gestas al mi el la senfino
La steloj, kun kares' en la ĉielo
Kaj venas el la supra sfero helo
Milda graco por hela ilumin',
kvankam mar', kvazaŭ iu forpelint'
Vokas min per ĉi sia ond' esprim'
Kaj kriu vent' kolere kaj kun tim'
Destinon' min donatan de l' kreint',
Sur ĉi mond', tragedia kaj grandega
Jen mi funde, min sentas ja strangega
Kaj la am', kaj la mond' ŝajnas avara...
Ho ve! Mi sentas kortuŝite, jen,
En ĉi indifenca abomen'
Funebran froston de l' homar' amara!
originala soneto:
Só!
Muito embora as estrelas do Infinito
Lá de cima me acenem carinhosas
E desça das esferas luminosas
A doce graça de um clarão bendito;
Embora o mar, como um revel proscrito,
Chame por mim nas vagas ondulosas
E o vento venha em cóleras medrosas
O meu destino proclamar num grito,
Neste mundo tão trágico, tamanho,
Como eu me sinto fundamente estranho
E o amor e tudo para mim avaro...
Ah! como eu sinto compungidamente,
Por entre tanto horror indiferente,
Um frio sepulcral de desamparo!
0 comments