William Shakespeare (1564 - 1616)

Sonnet 18

Shall I compare thee to a summer's day
Thou art more lovely and more temperate
Rough winds do shake the darling buds of May
And summer's lease hath all too short a date
Sometime too hot the eye of heaven shines
And often is his gold complexion dimmed
And every fair from fair sometime declines
By chance or nature's changing course untrimmed
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou owest
Nor shall death brag thou wander'st in his shade
When in eternal lines to time thou growest

So long as men can breathe or eyes can see
So long lives this and this gives life to thee

Sonnet 18

Devrais-je te comparer à un jour d'été
Tu es plus tendre et bien plus tempéré
Des vents violents secouent les chers boutons de mai
Et le bail de l'été est trop proche du terme
Parfois trop chaud l'oeil du ciel brille
Souvent sa complexion dorée ternie
Toute beauté un jour décline
Par hasard, ou abîmée au cours changeant de la nature
Mais ton éternel été ne se flétrira pas
Ni perdra cette beauté que tu possèdes
Et la mort ne se vantera pas que tu erres parmi son ombre
Quand en rimes éternelles à travers temps tu grandiras

Tant que les hommes respireront et tant que les yeux verront
Aussi longtemps que vivra ceci, cela te gardera en vie

Sonetto 18

Ti paragono a un giorno d’estate
Tu sei più incantevole e più mite
Violenti venti scuotono i cari germogli di maggio
E la durata dell’estate ha una scadenza troppo breve
A volte troppo caldo l’occhio del cielo splende
E spesso la sua dorata carnagione è oscurata
Ed ogni bellezza dalla bellezza qualche volta declina
Per caso, o dal mutevole corso della natura privata d'ornamenti
Ma la tua eterna estate non morirà
Né perderai possesso di quella bellezza che ti distingue

Fino a quando gli uomini possono respirare o gli occhi vedere
Fino a quando vive questo, e da questo vita a te

Sonett 18

Soll ich Dich einem Sommertag vergleichen
Nein, Du bist lieblicher und frischer weit
Durch Maienblüthen rauhe Winde streichen
Und kurz nur währt des Sommers Herrlichkeit

Zu feurig oft läßt er sein Auge glühen
Oft auch verhüllt sich seine goldne Spur
Und seiner Schönheit Fülle muß verblühen
Im nimmerruh'nden Wechsel der Natur

Nie aber soll Dein ewiger Sommer schwinden
Die Zeit wird Deiner Schönheit nicht verderblich
Nie soll des neidischen Todes Blick Dich finden
Denn fort lebst Du in meinem Lied unsterblich

So lange Menschen athmen, Augen sehn
Wirst Du, wie mein Gesang, nicht untergehn

Soneto 18

A un día de verano compararte
Más hermosura y suavidad posees
Tiembla el brote de mayo bajo el viento
Y el estío no dura casi nada

A veces demasiado brilla el ojo solar
Y otras su tez de oro se apaga
Toda belleza alguna vez declina
Ajada por la suerte o por el tiempo

Pero eterno será el verano tuyo
No perderás la gracia, ni la muerte
Se jactará de ensombrecer tus pasos

Cuando crezcas en versos inmortales
Vivirás mientras alguien vea y sienta
esto pueda vivir y te dé vida

Sonnet 18

Zal ik jou vergelijken met een zomerdag
Je bent veel mooier, zachter, niet zo heet
Ruwe winden schudden lieftallige knoppen in mei
En voor je het weet is die zomer alweer voorbij
Soms schijnt het hemeloog te fel
En dan weer wordt haar gouden glans versluierd
Al wat mooi is vervaagt zo met de tijd
Door ongeluk of door verval van de natuur
Maar jouw zomer gaat nimmermeer voorbij
Noch zal jouw schoonheid ooit vergaan
En zelfs de dood zal zijn schaduw niet over jou werpen
Want deze regels vereeuwigen jou

Zolang er mensen leven en dit kunnen aanschouwen
Zal jij in dit gedicht verder leven