Ik was net 44 jaar toen ik de ambulance inging.
Toen was het JULI 2009.
Tien operaties later mocht ik gaan revalideren.
Operatie nummer tien was het verwijderen van een tumor.
Daar is destijds nog mijn schedel voor gelicht.
Die operatie vond plaats ongeveer halverwege jaartal 2010.
Tussen al die operaties door, moest ik ook nog vrijwillig meewerken, aan allerlei verplichte reïntegratie trajecten. Waar ik mij eigenlijk maar heel weinig van kan herinneren. Ik was daar nog veel te ziek voor. Maar ik moest daar wel aan mee werken. Omdat de bijstandswet dat voorschrijft. Dat heeft natuurlijk enorm veel geld gekost, dat begrijp ik heus wel. Maar dat is dan mijn bijdrage aan het begrotingstekort geweest. Wachten tot na die ziekenhuisopname's had een beter alternatief geweest . Daarna omscholing naar een ander beroep had, ook veel meer perspectief geboden. Bureaucratie heeft volgens mij nog nooit iemand echt een goed perspectief geboden.

Nu is het bijna september jaartal 2023, en wacht ik op operatie nummer elf.
Een tumor "zo groot als een ei" in mijn kaak, die goed zichtbaar is op een röntgenfoto, zal dan worden verwijdert.
Dat wordt dan ziekenhuisoperatie nummer elf.

Ik ga nu ook begrijpen, dat mensen zeggen: Ik ga niet meer naar het ziekenhuis.
Op mijn leeftijd voel je ook niet meer zo de behoefte, om de laatste paar jaar van je leven in ziekenhuizen door te brengen.
Tenslotte werd er tegen mij, na de laatste operatie in jaartal 2010 al gezegd, dat ik eigenlijk wel uitbehandeld was.

Maar deze laatste operatie ga ik nog doen. Die tumor blijft groeien. Alleen al daarom zal hij wel verwijderd moeten worden.
Niets doen is geen optie. Ik heb nu soms al problemen met eten.
Dus ik zou blij zijn als die tumor straks verwijderd is. Dat maakt alleen al zoiets simpels als eten, weer wat normaler en makkelijker.
Juist ja, dat biedt mij wat meer perpsectief.
Daarna hoop ik mijn leven weer wat te kunnen gaan opbouwen.

Er zijn namelijk echt nog wel een paar dingen, die ik op mijn bucketlist heb staan.